官闲身自得,客至眼殊明。
静算棋生死,闲分酒浊清。
悠然剧谈罢,偶尔小诗成。
但恨桑麻事,无人与共评。
梅雨又时雨,苏州仍秀州。
客行无六月,农事有三秋。
云气深鸿雁,烟波没白鸥。
衰年惭愧汝,物役几时休。
展开阅读全文
淮民穷到骨,忍复搥其肌。
不知铁钱禁,作俑者为谁。
行商断来路,清野多流离。
主人日边来,四牡驱以驰。
或云易之是,或云收之宜。
几人困往返,遂逐文书移。
救焚卒无策,燎火久益滋。
缅怀征搉初,山海煮摘时。
虽云便公家,亦复挠其私心。
今者纵虎豹,而使渴与饥。
萧萧芦苇林,日夜边风吹。
悲哉淮南民,持此将安之。
清言一以遥,默默江楼上。
安得如白云,无心两相忘。
展开阅读全文
霜风卷地号,达晓不成雨。游云乍蔽亏,朝日翳复吐。
衢梁三日行,去往迷处所。茅檐得小休,蔬饭不能举。
所嗟兵火馀,白骨莽无主。邻邦岁又恶,贾饭逐婺女。
遏籴彼何忍,楚越视心膂。况欲贼取之,不救沟壑苦。
生逢尧舜代,短袖不容舞。空馀卫物心,持此欲谁语。
故人幕中杰,筹画多所补。朝誉竞推先,丘壑终自许。
平生陈琳檄,解使头风愈。容我七子间,泛爱果轻与。
此生听造物,未能狙公芧。牧羊或可息,抱关亦易处。
要以一溉勤,聊润汉阴圃。
乃翁治狱多阴德,之子论文有古风。
尊俎祗容吾党共,衣冠能得几家同。
书林有业何妨隐,徭籍无名莫怨穷。
百岁相期今夕意,赖君咳唾起诸童。