展开阅读全文
周公制乡礼,无有相通佐。
鼎肉送子思,烝豚出阳货。
交亲随高低,岂问小与大。
自従此礼衰,伏腊有饥卧。
乡人慕古俗,酬酢等四坐。
东邻遗西舍,迭出如蚁磨。
宁我不饮食,无尔相咎过。
相従庆新春,颜色买愉和。
九日村醅熟,逢迎不用呼。
樽前狂起舞,陌上醉相扶。
残发新霜白,衰颜落叶枯。
明年何足问,且复插茱萸。
水生已抹堤,草长复侵路。
小蝶仍可怜,欲下却飞去。
春风吹园杂花开,青天露坐始此回。
一杯一杯复一杯,笑言溢口何欢咍。
古人白骨生青苔,我独不饮何为哉。
何时出得禁酒国,垒麴便筑糟丘台。
一马春风北首燕,却疑身得旧山川。
阳浮树外沧江水,尘涨原头野火烟。
日借嫩黄初著柳,两催新绿稍归田。
回头不见辛夷发,始觉看花是去年。
春风过柳绿如缲,晴日烝红出小桃。
池暖水香鱼出处,一环清浪涌亭皋。
元日家童催蚤起,起搔冷发惜残眠。
未将柏叶簪新岁,且与梅花叙隔年。
甥侄拜多身老矣,亲朋来少屋萧然。
人生智力难求处,惟有称觞阿母前。
残风剩雨故欺人,垂箔关窗护病身。
自拾荷花楷面汗,新将笋箨制头巾。
梅天笔墨都生醭,棐几文书嬾拂尘。
帽子一峰青可掇,隔墙不敢略开门。
兼甸不雨亦常阴,一日新晴抵万金。
浦面波纹春縠细,桥头柳色麴麈深。
关山满眼愁千斛,岁月催人雪一簪。
犹有强宽怀抱处,午窗睡起听鸣禽。
挂冠湖上遂吾初,扪腹消摇适有余。
羹煮野蔬元足味,屋茨生草亦安居。
市垆分熟通赊酒,邻舍情深许借驴。
更喜新晴满窗日,签题重整一床书。