野店相依门向背,牧童对语岸东西。草枯白见樵成径,木落红随叶入溪。
色有浅深峰远近,影无长短树高低。眼前好句闲收拾,归到书窗却自题。
片片飞化更异乡,人家插柳抵愁长。
晴沙烟草几今古,春去春来燕子忙。
少年喜追随,老大厌諠哗。惭愧二三子,邀我行看花。
花开岂不好,时节亦云嘉。因病既不饮,众欢独成嗟。
管弦暂过耳,风雨愁还家。三日不出门,堆豗类寒鸦。
妻儿强我饮,饤饾果与瓜。浊酒倾残壶,枯鱼杂乾虾。
小婢立我前,赤脚两髻丫。轧轧鸣双弦,正如橹呕哑。
坐令江湖心,浩荡思无涯。宠禄不知报,鬓毛今已华。
有田清颍间,尚可事桑麻。安得一黄犊,幅巾驾柴车。
食藕莫问浊水泥,嫁婿莫问寒家儿。
寒儿黧黑面无脂,骥子纵瘦骨骼奇。
买臣贫贱妻生离,行歌负薪何媿之。
高车来驾建朱旗,铜牙文弩擐犀皮。
官迎吏走马万蹄,江湖昼起横白霓。
旧妻呼载後乘归,悔泪夜落无声啼。
吴酒虽美吴鱼肥,侬今豢养惭猪鸡。
园中高树多曲枝,一日挂与桑虫齐。
莫谓山村僻,时闻诏令传。
宽民除宿负,募士戍新边。
霜重瓦欲裂,月明人少眠。
残年抱遗恨,终媿祖生鞭。
事莫必有胜,必胜难可持。
迩来罕相见,世上多夸驰。
黄金铸佩印,白玉刻佩龟。
朝见恃赫赫,夕见同蚩蚩。
方得靡不羡,既处焉所施。
此理非一日,更後当应知。
志士无终穷,斯言非尔欺。
草远花明沟水头,同君此地并离愁。
盖馀瓮酒沈三赋,合作盘鲭厌五侯。
觉在他乡应有梦,信非吾土少登楼。
楚山不见西江远,莫反骚文剩驻留。
佳游得令辰,过此不为春。
一境风光秀,万家烟火新。
燕初飞玉殿,草不染香轮。
逼水蒲牙短,围堤柳带匀。
纵谈高出古,落笔健生神。
日暮还醒去,林化应笑人。
恬然如一梦,分竹守长安。去日冰犹壮,归时花未阑。
风光经目少,惠爱及民难。可惜终南色,临行子细看。
春风客里动经年,寂寞松楸入梦边。
斗酒谁为寒食奠,懒将杨柳插门前。