一年一度中秋夜,十度中秋九度阴。
求满直须当夜半,要明仍候到天心。
无去照处情非浅,不睡观时意更深。
徒爱古人诗句好,何堪千里共如今。
三秋此夕恰平分,城市人家半闭门。
正忆紫云吹玉笛,忽惊皓月照金樽。
宦情素薄鸿初到,诗兴方浓雨又昏。
不是桂花香自慰,倚栏无语易销魂。
十轮霜影转庭梧,此夕羁人独向隅。
未必素娥(é)无怅恨,玉蟾(chán)清冷桂花孤。
中秋月圆,月光洒在庭院,院中梧桐树影婆娑,我一人羁旅异乡,节日里看这月亮下的树影,时间缓缓过去,影子不知不觉的移动着。
遥看天上明月,想那月宫中的婵娟,现在也未尝不感遗憾吧,陪伴她的,毕竟只有那清冷月亮和孤寂桂树。
羁人:旅人。隅:角落。
素娥:指嫦娥。玉蟾:月亮的别称。
月满中秋夜,人人惜最明。悲欢徒自感,圆缺本无情。
天外有相忆,世间多江平。嫦娥难借问,寂寞趁西倾。
清商才过半,皓魄最宜圆。自是秋光好,非缘人意偏。
一宵歌吹地,万里雪霜天。忍见西楼下,佳期又隔年。
珠箔珊珊挂玉钩,金梯轧轧倚红楼。桂摇团影上层汉,桐坠疏阴才半秋。
万顷玉田和露白,一环瑶水带霜流。何人独向绣帏泣,烛泪淋漓香篆幽。
年年岁岁望中秋,岁岁年年雾雨愁。
凉月风光三夜好,老夫怀抱一生休。
明时谅(liàng)费银河洗,缺处应须玉斧修。
京洛(luò)胡尘满人眼,不知能似浙江不。
年年岁岁:每年。
凉月:七月的异名。
明时:阐明天时的变化。
京洛:专用名词。原意为“京城洛阳”,因洛阳从夏代开始频繁作为都城,历代多有沿用。后特化为“都城”的意思,又未必指洛阳一城。胡尘:胡地的尘沙。
向来高楼月,人境居第一。
天福不得再,天意亦叵测。
浊河幸一澄,威凤乃屡出。
过日惜清玩,草具成胜集。
共咏昔年诗,仍是昔年客。
酒阑感存没,悲约会异今昔。
怀我盘谷翁,蕊宫此何夕。
仰瞻云汉章,正恐翁手缉。
蹑云侍琅舆,颇恨无此骨。
拭泪罢清酌,览镜有华发。
斲月如冰轮,不知几玉斧。
寒光十万里,余影到牖户。
我病欲强出,瘦骨怯风露。
技痒时不禁,窗隙窥皓素。
年年到中秋,此夕日夜数。
酒熟客不至,景胜人或负。
燕鸿初何心,亦作不相遇。
拊几但悲啸,看剑欲狂舞。
幽虫不相干,空阶自言语。
西山走下丹砂丸,东山飞上黄金盘。
径从碧海升青天,半湿尚带波涛痕。
初辉淡淡寒不动,月华犹轻桂华重。
黄罗团扇暗花纹,蹙金突起双龙凤。
须臾正面天中央,银钲退尽向来黄。
乾坤熔入冰壼里,万象都无只有光。
平生爱月爱今夕,古人与我同此癖。
去年中秋天漆黑,今年中秋月雪白。
先生旧不论升斗,近来畏病不饮酒。
月下醒眼搔白首,明年月似今宵否?