挟策自羽龄,周览南华书。茫然访道志,欲驾将焉如。
朅来南华道,始识其故墟。尘迹寄委蜕,万事同蘧庐。
想其为吏时,傲世乐有馀。天地等毫末,轩冕同锱铢。
三公礼荜户,万乘尊褐夫。去古邈已远,浇风日沦胥。
得丧嚇腐鼠,怒悦纷众狙。材否笑鹜雁,断续伤鹤凫。
钓台已湮没,漆城称荒芜。恨不见斯人,逍遥与之俱。
还淳以反朴,抚俗归黄虞。神交付恍惚,日暮犹踌躇。
和风熏,杨柳轻,郁郁青山江水平,笑语满香径;
思往事,望繁星,人倚断桥云西行,月影醉柔情。
寒梅我故人,岁必以文会。
涴墨尚可覆,未知凡几醉。
晚乃得此诗,山灵以为最。
置身风月上,出语色香外。
驾言孤绝处,坏枝委颠沛。
悬崖折披竹,断涧强病桧。
穷交仅如此,过是藐无辈。
碧眼苦好奇,於焉有深嗜。
迎长得一花,以为时可矣。
遂若天下春,笔头顿生气。
我属闭关日,一枝偕寤寐。
敢贺微阳来,尚虞坚冰至。
结束果何在,飘零初不计。
政恐负岁寒,或为识者喟。
秋宵倦起,起来风露湿人衣。休休未是早行时。旋摘青蔬炊饭,暖酒就炉转。值青山有意,且把诗题。兴阑便归。忽邂逅、故人期。道是游山正叔,消息曾知。茶烟午灶,听击棹、歌声笑语迟。云霭散、皓月呈辉。
兰阴山跨浴溪南,春破峰颜三月三。
松柏森森翻野籁,竹梧隐隐扑晴岚。
高摩云汉千寻路,倒浸峰峦百尺潭。
此外未知谁洞府,试春游骑必停骖。
欧公顷岁守滁阳,题记苍颜入醉乡。贤宰特将刊古篆,旧碑不免弃山梁。
轩楹别构如安屏,笔札难通似面墙。异口智仙来辇坐,退蒙从此谢声光。