春风客里动经年,寂寞松楸入梦边。
斗酒谁为寒食奠,懒将杨柳插门前。
药炉茶灶淡生涯,听雨犹能惜物华。
蘸岸顿添三尺水,沾泥不贷一城花。
闲摩病眼开书卷,时傍危栏弄钓车。
稚子孤行八千里,喜闻炊熟可还家。
生后至和嘉祐时,老身犹及见淳熙。都忘满镜星星发,带了春幡便出嬉。
存五千篇吟笔老,加三百户赞书新。官分綵胜簪华发,僧送乌薪煖曲身。
片片红梅落,纤纤绿草生。
无端夜来雨,又碍出门行。
疏点空阶雨,长明古殿灯。
庐山岑寂夜,我是定中僧。
药里关心百不知,可怜笔砚锁蛛丝。
倒壶犹有暮春酒,开卷遂无初夏诗。
户外逢人惊隔阔,灯前顾影叹支离。
痴顽未伏常愁卧,鼓缶长谣乐圣时。
松阴系马启朱扉,粔籹青红正此时。
守墓万家犹有日,及亲三釜永无期。
诗成谩写天涯感,泪尽何由地下知。
富贵贱贫俱有恨,此生长废蓼莪诗。
时雨及芒种,四野皆插秧。
家家麦饭美,处处菱歌长。
老我成惰农,永日付竹床。
衰发短不栉,爱此一雨凉。
庭木集奇声,架藤发幽香。
莺衣湿不去,劝我持一觞。
即今幸无事,际海皆农桑;野老固不穷,击壤歌虞唐。
京尘相值各匆忙,谁信闲人日月长?争叶蚕饥闹风雨,趁虚茶嬾斗旗枪。
林中晚笋供厨美,庭下新桐覆井凉。
堪笑山家太早计,已陈竹几与藤床。
四月二十八日作又行遍人间病不禁,四月欲尽五月初,九十未及八十余。
开口何曾谈世事,收身且复爱吾庐。