水落鱼成塞,风高雁欲书。公为东道主,我滞北辕车。
边障无传警,朝廷有拜除。江干便迎候,此别未云疏。
从此上瀛洲,虹蜺晚未收。济川谁作楫,浮海不乘桴。
弱水三万里,五城十二楼。读书群玉府,风袂揖丹丘。
一回舣舰一翛然,境界非凡人是仙。
山是平沉眠吐月,江如倒激仰吞天。
宜州乃事一朝去,快阁之诗千古传。
正恐痴儿小痴耳,大痴身自与名全。
羽仙尘外学修行,未蜕那知身已轻。
露里厌为无事饮,风前戏作不平鸣。
广陌无风柳絮藏,轻尘不起整戎装。洞丁累化青春寂,师乙谐声白昼长。
无数冠裳云塞道,两行鈇钺雪摇光。英英如此桂林伯,便令腰金上玉堂。
闻道隆庭竹满园,许分苍翠长儿孙。看看冬尽无消息,始信壮周是寓言。
阴晴荏苒风吹霜,山北山南稻正黄。
照涧芙蓉何绰约,掠云鸿鹄向微茫。
心同秋水与天远,夜折岩花和月香。
岭海青红俱在目,先随夕阳入诗肠。
蝉外西风风外叶,雁边落日日边云。
诗仙世界无疆场,一片青山共子分。
杀一不辜神所恫,吕母何预于樊崇。
蜂蚁无王求所止,一朝积甲齐熊耳。
两峰相向犹眈眈,千载定林余一龛。
我来扪石望荆杞,此山阅人亦多矣。
武陵溪上青云暮,昔人传有桃源路。
时见落花随水流,咫尺神仙杳难遇。神仙有无何可量,但爱武陵山水强。
松烟竹雾水村暗,鸟啼猿啸花雨香。车轮不来尘坌绝,日月自与乾坤长。
闻君取身欲长往,禾熟良田给春酿。陶然一醉万事休,还我天真了无象。
生胡为荣死奚戚,为笑纷纷避秦客。一身千岁何足论,更向渔家寄消息。