脩竹猗猗月半间,此生赢得占清閒。磨铅勘易未三绝,吐火烧丹欲九还。
骑鹤腰缠空入梦,跨牛髀骨惯行山。秋来閒把诗消遣,敢向骚坛占绝班。
崇崇北丘,其上有樗。
原校:远者以为梁,或者争以柱。
就而睨之,曾无事於欂栌。
呜呼木乎,其我於远者欤。
提壼聒聒惟呼酒,杜宇喧喧只说归。
坐怪鸟声皆有取,静于人事益知非。
已嫌世浊胡为混,能待河清固已稀。
为语夷齐既甘饿,可能分我首阳薇。
京尘漠无聊,客书闻报罢。
拔身众人後,载水千里下。
微装困无余,归马剧连跨。
邈无失时叹,抗举与俗谢。
但言废文学,从今益休暇。
诗书得穷搜,朋友可邀迓。
如解万里骏,脱去衔轭驾。
虽时念亲贫,叹息忽自诧。
已如婴儿啼,心在声不嗄。
悲乐于俗异,使我喜失诧。
吾闻百年生,暂就天地舍。
中间有逢遇,穷达何足讶。
譬之适时运,寒暑变冬夏。
炎凉忽焉殊,裘葛代相藉。
於身亦何预,时与外物借。
尝闻庄生言,中不怛外化。
逢鸡就知时,遇弹因求炙。
况持身售人,五羖岂真价。
士材嫌易知,女好固择嫁。
勉之时我过,酒贱衣可贳。
若个龙眠手,能传处士诗。借他窗上影,写作雪中枝。
顷刻回春色,轻盈动玉卮。不能殷七七,横笛月中吹。
双燕呢喃语画梁,劝人休恁苦思量。逢春触处须萦恨,对景无时不断肠。
寒食梨花新月夜,黄昏杨柳旧风光。繁华种种成愁恨,最是西楼近夕阳。
池上少人迹,多霖含微阳。幽禽有清弄,戏翼沙洲旁。
顾余不知惧,知是机已忘。
乃翁治狱多阴德,之子论文有古风。
尊俎祗容吾党共,衣冠能得几家同。
书林有业何妨隐,徭籍无名莫怨穷。
百岁相期今夕意,赖君咳唾起诸童。
瞳瞳初日注窗明,窗外雏莺乳燕声。
东风气味浓於酒,晓梦魔入似宿酲。
昔在先皇帝,当阳四十年。文明照天下,俊杰立王前。
一自胡兵入,俄惊汉鼎迁。致今人道乱,空谷遁遗贤。