萧洒武夷秀,兹人美且偲。治经通古学,应务富时材。
盍在脩书选,行须造币回。更研轻重术,归奏阜民财。
忽悔轻抛云水来,便将鹤去指林斋。生涯琴剑外无物,日逐醉吟中遣怀。
旧隐居常因梦到,尘游动是与心乖。送君翻自嗟羁滞,木叶脱时还计偕。
传闻山下数株梅,不免车帷暂一开。
试向林梢亲手折,早知春意逼人来。
何妨归路参差见,更遣东风次第吹。
莫作寻常花蕊看,江南音信隔年回。
数程奔走倦征车,喜过蓬仙旧隐居。秀气峰峦排户牖,清风楼阁锁图书。
一从高步东山起,重见深秋少室虚。无计墨君堂上看,林间猿鹤共踌躇。
千首诗兼百首文,宗韩之子拾遗孙。吾乡此道嗟几绝,先世馀风喜仅存。
三变声名徒自惜,平生襟抱向谁论。相知惟有贫相见,拨置穷愁付酒樽。
药裹包回碾臼声,得闲消息病先轻。
谓予不信看舟楫,之死无他况利名。
积雨晴边花蒂耐,好风吹外叶声平。
只愁岸送樯留后,却忆湘南老友生。
五十莱衣宦海荣,每将忠谠报平生。
暂分竹去宽宵旰,又赐环归近圣明。
人物渺然须引类,东南竭矣愿休兵。
功名自重囊中物,感悟从来看积诚。
夜来归梦绕乡关,沧海何曾碍往还。
有问大唐天子国,为言覩史在人间。
山深地僻人稀到,安得沧浪孺子歌。
缨上本无尘可濯,莫将止水强杨波。
秋风挟残暑,秋日垂清光。行行向城西,夹路红蕖香。
松冈西北转,中间水云乡。小亭信佳哉,丛篁供晚凉。
月溪响环佩,古来隐城隍。斜影分径柳,依依已成行。
萧然清思动,阔远无边傍。公云方经始,从今辟幽荒。
岂惜草木富,檐宇日舒长。此兴不退转,来效未易量。
更欲坚公意,留诗冀勿忘。