林梢初日弄阴晴,露浥溪花笑欲迎。
涧暗只闻泉滴沥,山青剩见鹭分明。
远峰忽转还如绕,险迳徐行亦似平。
莫谓诗成无与和,风篁也解作吟声。
人生厌别离,老去更何为。
独对清明雨,闲吟社日诗。
野蜂成蜜早,海燕入帘迟。
未尽寻春兴,庆须愧后期。
岩边结屋与樵邻,流水桃花几度春。
行到碧云无尽处,深山怪木老如人。
韶光大半去匆匆,几许幽情递不通。
燕未成家寒食雨,人如中酒落花风。
一窗草忆濂溪老,五亩园思涑水翁。
无赋招魂成独啸,且排春句答春工。
春事今如此,凭高兴未阑。
半帘疏雨过,一院落花閒。
草色迷幽迳,禽声出晚山。
东风能育物,不改鬓毛斑。
策蹇又山行,看山不识名。
平林秋后薄,叠嶂日边明。
云近侵衣湿,泉幽照影清。
归樵饶乐意,笛弄两三声。
翠满衣裳远径分,渐供幽兴入诗门。
临泉自爱窥筇影,过藓何妨驻屐痕。
因惹断云还倚石,偶看残照学呼猿。
行行却喜无人到,曾为秋来挂梦魂。
行路华山前,之官发黑年。
移家擬拔宅,作尉已呼仙。
近县云随鹤,当门树著蝉。
吟诗因夜坐,毛女落秋天。
展开阅读全文
客有叩门者,冠剑何巍巍。
登堂各就坐,酬答好言词。
中席客轩眉,扬袂论是非。
纷纷乱我耳,扰扰败人思。
主人默无语,仰看孤鸿飞。
须臾进盘馔,劝客酒一卮。
谓言西山好,爽气入吾扉。
客思亦沈寂,炉熏自霏霏。
步绕青秧绿水间,春畦交错路回环。
老翁牵得牛当路,恐碍人行却复还。