江边又寒食,伧客奈离襟。
恨满王孙草,愁多望帝禽。
鸡毬轻薄事,歌酒宴游心。
尽付吴儿辈,惟知屏迹深。
绝域年华久,衰颜泪点新。每逢寒食节,频梦故乡春。
草绿唯供恨,花红只笑人。南辕定何日,无地不风尘。
沛公家业本无能,休责渠曹不治生。
看取帝王他日事,方知俗眼未分明。
明皇固英主,开元天下昌。
如何林甫辈,得产无尽殃。
国色真国色,多惑四海慝。
华清宫里人如玉,解唤胡雏起东北。
以此策明妃,远嫁犹为迟。
冤哉毛延寿,尽忠人不知。
地白天寒冻裂裘,何人乘艇下中流。披图孟浪不相识,疑是当年王子猷。
地近得频到,相携向野亭。
河分冈势断,春入烧痕青。
望久人收钓,吟馀鹤振翎。
不愁归路晚,明月上前汀。
桃叶山前宫漏迟,宫人傍辇持花枝。
君王喜凭绛仙立,殿脚争画双长眉。
欲抱琵琶弹出塞,结绮临春时事改。
井边忽见张丽华,忍听后庭歌一再。
流水绕柴门,门前小径村。棘篱喧鸟雀,桑野散鸡豚。
午灶黄粱熟,春缸白酒浑。田翁无少事,閒坐弄诸孙。
提胡卢,既不挂于寂静之邱墟,又不浮之汗漫之江湖。
又不持之骑龙雨八区,胡为唤人挈之登酒垆。桀纣以烟莽其都,李杜以风沙厥躯。
前人醉倒后人扶,万世一醉何年苏。矧今斗米抵斗珠,方坊刊章禁私壶。
杖头有金何处沽,何况杖头金又无。我瓦盆,三年枯,借姑胡卢复我姑,请姑提取湘江水,去饮三闾楚大夫。
仆夫顾我悲,辕马局不行。
古来离别地,青草不复生。
居人攀桃李,怅望难为情。
流尘起阡陌,远树花冥冥。
莫向秦东亭,唱此《东门行》。
土中有死骨,闻之复心惊。