华封耆老望车尘,故以青松祝圣人。云去帝乡桑变海,旧枝重叠长龙鳞。
才见茅檐插柳条,便知寒食是今朝。春应不恨相寻晚,应恨常阴一半消。
谁遣蒲牢吼夜阑,玉虫剪尽玉脂乾。高山流水易为赏,求赏此声人独难。
草远花明沟水头,同君此地并离愁。
盖馀瓮酒沈三赋,合作盘鲭厌五侯。
觉在他乡应有梦,信非吾土少登楼。
楚山不见西江远,莫反骚文剩驻留。
君家能赋别,释褐重凄然。
客袂移缁素,离杯并圣贤。
坐曹烦折狱,奏牍伫怀铅。
十载青袍困,须饶草色鲜。
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
细溜沙渠逗曲池,碧浔馀润渍蚌衣。
风休浪静如圆鉴,时有文禽照影飞。
高飞不上云,不如栖白蘋。屈身五斗粟,何似种松筠。
闻君将挂冠,筑室苕溪滨。况有朱少翁,达论可相亲。
攲枕待落月,寻花送馀春。市喧不入耳,休羡桃源人。
我亦促归计,行当趋后尘。
钟漏初传晓,满窗风雨寒。
东岗行可种,欹枕不成安。
春风未雌雄,尊酒自贤圣。燕巢楼阁间,莺语花柳静。