茫茫塞月笼寒雾,万里征人不知数。
年少难消壮志多,精锐连营肃貔虎。
从军何日见军回,但见日日长淮雨。
烽烟散漫满路岐,边声飒飒秋风起。
天涯芒草马成群,放去弯弓乱飞舞。
夜深更听胡女歌,古来白骨多於土。
星落胡王死,河窍汉使归。
雪山经夏冷,天马入秋肥。
蕞尔邢侯国,巍然昭义军。未能为晋重,忽已被梁分。
壤沃连三郡,时移出四君。苍茫怀古意,群丑谩纷纭。
正忆吟窗占竹坡,风烟触眼奈愁何。梅兰只作从前瘦,石上苍苔别后多。
黄河泻白浪,到海一万里。
榆关风土恶,夜来霜入水。
河源冻彻底,冰面平如砥。
边将好邀功,夜率鏖兵起。
马度疾於风,车驰不濡轨。
尽破匈奴营,别筑汉家垒。
扩土过阴山,穷荒为北鄙。
天威震逆漠,戎心畏廉李。
所以龙马驹,长贡明天子。
边夫苟非才,怨亦从兹始。
秋气生朔陲,塞草犹离离。
大漠西风急,黄榆凉叶飞。
襜褴罢南牧,林胡畏汉威。
藁街将入贡,代马就新羁。
浮云护玉关,斜日在金微。
萧索边声静,太平烽影稀。
素臣称有道,守在於四夷。
离离:盛多貌。
黄榆:树木名。落叶乔木,树皮有裂罅,早春开花。产于我国东北、华北和西北。木材可供建筑和制家具、农具、车辆。
林胡:唐代借指奚、契丹等族。
藁街:汉时街名,在长安城南门内,为属国使节馆舍所在地。
四夷:古代华夏族对四方少数民族的统称。含有轻蔑之意。
智者在不惑,君子贵知几。彼昏有耳目,无能辨是非。
蜀犬尽鸣吠,羲轮自光辉。古人不可作,垂涕沾吾衣。
寄我黄龙茗一圭,旋煮竹雪试新奇。
地炉火软汤初沸,先约梅花小赋诗。
茂陵家四壁,不必在成都。老矣招魂苦,伤哉问影孤。
市中宁有虎,屋上岂无乌。四海皆行路,吾何必此途。
匣里干将午夜鸣,碧油幢下梦魂惊。
沙场燐火风吹起,半在骷髅眼底明。