妙行堂前耸碧鲜,壶中轩外叠巑岏。山门静对清油阔,佛阁宽围碧玉寒。
蜡屐喜随谈理客,馈浆惊见字民官。开山老侃留遗像,试问何如释道安。
君看故教定何缘,岂为多闻与福田。念念会融归自已,言言当处便忘筌。
无钱空数他人宝,遮眼那令兕革穿。鸟度虚空风过穴,不妨开卷亦安禅。
靖节直有道,高怀俯黄园。翘足北窗下,超然诣羲轩。
早悟俗中恶,归老三家村。清诗有遗味,谁知本无言。
回观一世间,不辨艾与荪。青黄饰断木,冠裳裹王孙。
当时甚寒饿,声利终莫浑。公今二千石,此事安足论。
入当陪隽贤,峨冠宣与温。出当仗汉节,登车金马门。
岂为尚平子,但毕儿女昏。我今乃穷士,壮图无一存。
摧颓风埃下,坐见岁月奔。归欤乃其分,卜胜如浮墩。
他年有馀食,会见脱世纷。过我五湖上,一区同子云。
清歌声里便高眠,古老诗中借一联。
猿抱子归青嶂里,鸟啼花落碧岩前。
孤云野鹤任天真,乘兴游梁又适秦。
兴去却归南国去,黄山何谢武陵春。
黄檗树头生蜜果,趁书云节要拈提。舌头具眼百杂碎,抹过庞翁向上机。
精庐宴坐十经秋,瓶钵近为千里游。
又是浮杯过沦海,便应飞锡入皇州。
弥天谈论降时彦,结社因缘背俗流。
此去定知诸念息,祇除魂梦到东瓯。
墨池催胜游,虞卿枉真迹。
我行浩无期,君归定何日。
非尤年岁晚,自叹机会失。
空烦日卓午,蔬饭满香积。
明月流清汉,娟娟照洞房。微风吹败叶,飒飒下银床。
尘晦流黄素,炉销壁恶香。年年机杼妾,独怨夜何长。
分得南窗与世违,坐消白昼乐清时。楼头秋意一声笛,镜里岁华双鬓丝。
绿水放教通竹径,清风招不下梧枝。心期自得难为说,白鸟青山是己知。