绝粮缺酒两堪悲,宁可无杯不可饥。
谩有黄花供老眼,正无红粒续晨炊。
太官羔酒何须羡,朝士茱萸亦谩思。
聊与重阳添故事,不妨乞米赋新诗。
骊珠一颗千仞渊,渔翁探得遭骊眠。
一朝吹堕千万颗,恐是蛟骊卧半天。
骈花俪叶妙天下,文赋直追古班马。
手抉河汉裂锦章,写在诗歌轧骚雅。
大篇赤手捕长蛇,不须控勒骑生騧。
短篇任意起忽伏,苍江浩浩涛中槎。
文章妙手压场屋,到底亡羊还得鹿。
庐陵方买载月舟,清淡又展朝天轴。
军将打门书一封,呼起醉梦为醒忪。
只怕至宝不肯留山中,雷霆风雨取去还蛟龙。
涧边蟠木岁时深,更著华亭倚翠阴。风下四山蛟起舞,洞中搅动蛰龙心。
巾车入郭解愁颜,著我群贤俎豆间。
小队出郊还许从,清诗首唱讵容攀。
溪风杜守吟秋浦,云月韦侯夸盛山。
何似赤城遗暑湿,东湖尽醉碧筒弯。
谈空一纪馀,重出访岩居。
身是汾阳嗣,囊惟郭璞书。
公侯倒屣后,泉石结茆初。
山顶收榛栗,经秋信莫疏。
堂殿尘埃外,轩棂紫翠中。
凭栏千嶂雨,欹枕半窗风。
得意何妨僻,寻幽岂易穷。
分张閒草木,一一见春工。
八卦既成列,幽赞天地功。
邈哉九圣意,究此□堂中,
□机□严□,华□□涧松。
□□理傥析,欲游学□踪。
小雨润蔬荚,凉风展梧影。
云连沙际白,天开数峰净。
湖楼百尺高,坐觉秋日永。
宽锄十亩园,余事一笑领。
荷枯水却清,桂晚霜未冷。
谁能悲寒螀,聊忻小蛙黾。
饱客新荳菹,驾我双舴艋。
放浪诚有道,居然惜俄顷。
初冬未见一片雪,先见梅开傍花庵。
可是东君留厚间,早传消息到江南。