公馀谁解憩劳生,不动天机性自灵。道骨对山尤更好,梦魂闻雨易为醒。
谩抛芽雪归仙鼎,只把筌蹄看圣经。还顾一源无去住,双梧惟有翠盈庭。
九龙峰下阁横秋,世上纤尘不可留。清伴夜蟾留醉客,细吹时雨走归舟。
天南从此载鹏往,山北与谁乘鹤游。已是逍遥何所待,上人高卧见蓬丘。
水曲山隈四五家。夕阳烟火隔芦花。渔唱歇,醉眠斜。纶竿蓑笠是生涯。
空谷嫣然笑靥开,春风元自蜀山来。少陵忘却浑闲事,更有离骚忘却梅。
东风吹水岂容平,小雨催花却易晴。
旅燕欲来春社近,故人何处晚山横。
不才媿忝诸侯客,苦思难攻五字城。
芳草满庭无一事,竹间幽鸟变新声。
空室才容膝,楼高适与邻。
清秋宜眺远,瘦策故来频。
鸟雀宁知我,江山不厌人。
哦诗兼把酒,地主未尝嗔。
过午浮阴掩石台,疾风掠草散狂埃。
江豚吹皱空江浪,远见淮云卷雨来。
周郎二十四年少,盖世功名随一燎。
亲提三万走曹瞒,不以敌勍恨兵少。
豫州失匕已胆折,一日目明惊二妙。
最怜黄盖不知名,吏士相从倚营啸。
阿奴火攻本无策,破竹自繇人不料。
贪降纳侮理固宜,泥淖华容几尽剿。
西来行师有绝地,毋乃重诒千古笑。
镞湛纵是差可认,鼎峙讵关谋所召。
二乔春锁何足言,从此天光遂分耀。
我闻汉贼久染指,奋毒摇牙噬江表。
八荒囊括岂复遗,一蹙吴宫已为沼。
当时乘胜下部骑,考地当居楚南徼。
蒙冲逆斗须上流,揖寇那容越津要。
武昌霸基跬步耳,肯使国畿纷戟旐。
坡仙访古特寓意,横槊雄姿谁与吊。
故将异地眩疑辞,政恐因讹启讥诮。
沧浪六月卷晴雪,历历江山人物眇。
崩空乱石今几存,仿佛栖巢尚惊鸟。
夜深刁斗声四发,星斗满空群籁悄。
便须唤起紫绮裘,孤鹤南天楚江晓。
万柄高荷碧玉圆,芙蓉时见一枝鲜。
何年种此北山北,便向中间安小船。
闲居常自足,谓欠亦谁增。
辟谷知难学,餐霞岂易能。
菜非饕地主,米不慁邻僧。
白日惟扃户,黄昏便点灯。