点点吴霜入鬓毛,长安落叶又秋高。世间俯仰终难强,归与儿曹且漱醪。
禾落西风黄叶飞,子卿无信雁来迟。
凄凉自笑刘思父,慷慨难追杜牧之。
归兴十分浓似酒,愁肠一缕乱如丝。
凭君细把茱萸问,此会明年健有谁。
夹城烟淡草霏霏,晋俗相传禁火时。
御苑梨繁花盛发,帝园桐嫩蕊初披。
尘微蹴踘人将散,雨细鞦韆索半垂。
游骑寻芳还斗酒,九门谣诵乐重熙。
满城风雨霍然开,不负登临亦快哉。
时俗半无乌帽堕,世情那有白衣来。
且沽薄酒酬佳节,欲赋新诗愧短才。
折得黄花簪两鬓,任渠两鬓自毰毸。
海山秋索莫,不见菊花开。
节与贫相弃,年将老共催。
艰难思故里,牢落对残杯。
旧日登高伴,今无一个来。
朱株蜜炬出严闉,走马天街赐近臣。
我亦茅檐自钻燧,煨鍼烧艾检桐人。
昔我初为入秦客,残雪埋关闭长陌。
黄河二月冻初销,万里凌澌流剑戟。
西风细卷浪花催,日射寒光明瑟瑟。
归时细雨正溟蒙,冷落关河已秋色。
惊沙惨惨塞云黄,远树昏昏秋水白。
济川壮志愈衰迟,日送烟波问河伯。
秋风吹空一横扫,秀桐芳蕙经宵老。晨鸡惊起穷丈夫,心骨调残感霜草。
独起过君喜君在,鹴裘同就旗亭解。酒酣气壮把袂归,吾曹心过中区大。
君不觉丰城两龙思延平,气凝愁紫牛间横。神物际会当有时,洛阳楼上逢张卿。
古人率自穷途起,景略执畚南阳耕。
秋风飒以至,今日重阳日。眼明对南山,尚想陶彭泽。
向来建威幕,颇见有此客。驱车不小留,驾言公田秫。
一朝又弃去,此意谁能识。寄奴趣殊礼,风旨来自北。
只今王江州,建国功第一。故是何珉孙,举动良足惜。
饮愧望柴桑,稍以自湔涤。殷勤白衣饷,犹恐不我即。
中路候蓝舆,要致已甚迫。葛巾赤两脚,颓然向林宅。
此翁本坦荡,焉能苦违物。虽然可计取,中实未易屈。
华轩又何羡,自载返蓬荜。终身书甲子,往往义形色。
如使磷与缁,安得为玉雪。篱边菊弄黄,粲粲正堪摘。
我方持空觞,千载高风激。
篱落黄花尚自无,白衣况未到吾庐。
莫令此日负佳筛,为展渊明采菊图。