虚闻将帅拥彤戈,勇锐谁如马伏波。几处烽烟连夜急,四郊风雨向秋多。
最怜绝汉歌《黄鹄》,却怪长安餍紫驼。俯仰乾坤增感慨,悠悠身世定如何。
天星岁岁在余皇,一去延津剑渺茫;最误文皮包甲冑,漫誇卉服奉冠裳!
望乡台上分羹冷,建业城边遗镞黄。闽峤祗今皆蔓草,不知三矢有谁囊!
有所思,乃在南溟之大海。恶浪如山不可度,阳春白日沉光彩。
雷霆昼斗擘岩嶅,连天蹙地浮银铠。浩浩乎奔车策马之相送,千岑万壑倏而改。
中有鲸鲵鲼鰊诡颜而异首,吞山吐岳含云叆。又有天吴罔象之穷奇,招风募雨帆樯溃。
梗萍飘泊杳不知其所底,偶然得之糜如醢。观者皆震号,死者不相待。
呜呼,欲诉兮谁为宰。秦皇汉武如梦中,三山银阙今安在。
思君不见令人馁,急欲济兮舟不逮。侧身极望涕沿洄,惨独忧兮心既痗。
有所思,乃在罗浮之高山。白云连天不可上,复崖巀嶭锁松关。
累石叉牙而纠结,荒榛芜秽掩芳兰。山鬼夜哭,饥鼯晨叹。
蝮蛇百尺舔舌肆啮,得人肉而弥欢。暗雨累日秋先寒,猿悲蝉咽愁鸣湍。
猛虎忽震怒,惊风扫林峦。道逢退走不敢视,引弓欲射失心肝。
朱明跃出,煜灼其上。唇焦口燥,炙之欲乾。金砂石乳虚盘桓,仙童玉女隔云端,令人听此心辛酸。
思君不见泪琅玕,飞欲极兮恨短翰。侧身东望空巑岏,惨独惄兮何时安。
忆昔美人初别时,长亭两岸柳依依。
今日美人天之涯,美人美人胡不归。
忆昔君别妾,分破青鸾镜,
破镜如破心。与妾青相忆,
相忆图久深。忆昔妾别君,
剪断金凤钗,断钗如断肠。
赠君表相思,相思图久长。
一日一日复一日,青镜鸾孤钗凤支。
未必君相思,能如妾相忆。
寒衣剪就欲寄君,长安门外无行人。
雁声半夜西风恶,窗前一片梧桐落。
相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
君知妾有夫,赠妾双明珠。感君缠绵意,系在红罗襦。
妾家高楼连苑起,良人执戟明光里。知君用心如日月,事夫誓拟同生死。
还君明珠双泪垂,何不相逢未嫁时。
白蘋洲前风似刀,白头有客披苧袍。芙蓉郁红堕芳沼,杨柳摈绿摇空壕。
捣衣砧歇蛩无语,美人清宵隔湘浦。独掩高楼听远更,不禁老树鸣秋雨。
美人迢迢在何处,千里关山渺云树。当时贻我珊瑚钩,箧笥珍藏宛如故。
晶光㶷耀众目惊,千金价直原非轻。美人美人不可见,侧身东望难为情。
青丝织作双鸳鸯,紫丝绣成双凤凰。
在家不敢窥屏著,心愿出门逐夫婿。
琴中解道人心事,不辞半夜将身去。
君亲涤器妾当垆,岂料赋成天上知。
临邛旧事不记省,千金多买青蛾眉。
嫁时衣裳今尚在,妾貌未衰君意改。
当时去家恨太迟,今日思家翻自悔。
玉环既断不复连,青铜既破不复圆。
古来往人多薄命,不见鸾胶能续弦。
但愿新人同燕婉,桃花长春月长满。