九旬春序六,万里客程三。一水云光湿,千山雨鬓毵。
桃花红未了,柳色绿相参。何处愁心数,惊时祇自憨。
一生行路竟如何,乐事还稀苦事多。知是风波欺客子,不知客子犯风波。
宣统二年春二月,尉佗城外作清明。江山霸气无今古,莺燕时光半雨晴。
玉舄难逢方外士,银枪空吊劫馀兵。东风一笑登高去,云白峰青万里情。
披云来访郑安期,卓锡兼寻景泰师。名士无聊托仙佛,神州有泪混华夷。
濛濛海色闻边角,莽莽春愁上酒旗。斜日下山谋一醉,红棉开遍越王祠。
淡烟疏雨晴明日,飞絮落花游子心。
燕话春愁初睡起,一帘草色暮池深。
寂寞清明日,萧条司马家。留饧和冷粥,出火煮新茶。
欲别能无酒,相留亦有花。南迁更何处,此地已天涯。
风光烟火清明日,歌哭悲欢城市间。何事不随东洛水,
谁家又葬北邙山。中桥车马长无已,下渡舟航亦不闲。
冢墓累累人扰扰,辽东怅望鹤飞还。
片片飞花更异乡,人家插柳抵愁长。晴沙烟草几今古,春去春来燕子忙。
畴昔居洛阳,看尽名园花。
临水复荫竹,艳色照彤霞。
良友相与至,竞饮欢无涯。
而今犹老翁,鬓发但未华。
昨日到湖上,碧水涵蒲芽。
此情颇已惬,薄宦非初嗟。
况乃蒙见怜,带雨摘春葩。
虽无向时乐,专好仍有加。
片片飞化更异乡,人家插柳抵愁长。
晴沙烟草几今古,春去春来燕子忙。