七卷流传自李唐,夜深古纸发光芒。高人宴坐都无见,寂寂中庭月一方。
笑指家山近,何妨复暂留。樽前万里客,天际一归舟。
黄叶来时路,青灯旧日楼。醉馀还自笑,浪迹类江鸥。
苦辛垂二纪,擢第却沾裳。春榜到春晚,一家荣一乡。
题名登塔喜,醵宴为花忙。好是东归日,高槐蕊半黄。
门迎上沧水,檐挂老香云。隔岸归蒲供,重林隐梵文。
客寻鸥鹭迹,僧混鹿麋群。虽复嚣尘境,人天路自分。
真官白凤骖,来往菊花潭。篱落龙公长,乡音木客谙。
湫香铁桥远,草色日峰含。共许逢黄野,如今尚一堪。
团团七华扇,名在制久缺。
感君裂纨素,与蒙却烦暍。
入手讶如珪,映容疑学月。
玩之炎气消,握之微风发。
却愿暑长在,无使君暂歇。
野人炮鹿脯,邀我步烟扉。暖圃融春雪,寒罾挂夕晖。
花残岩蜜熟,松老茯苓肥。薄醉林皋晚,樵歌下翠微。
烈士趋死易,黜己下人难。况乃持柄位,而当功名间。
天宝唐中圮,大盗起幽蓟。伐鼓倾中州,意有摧枯易。
桓桓许公远,持节睢阳郡。孤垒扼贼冲,攻急势危窘。
张公何壮哉,雍丘以众来。誓将同忠义,分持虏羹杯。
慷慨二丈夫,感诺明悲吁。对举两手起,力与扶中区。
空郊乘垝垣,赋锋四周攒。万夫齐一心,就死无悔颜。
夫岂威令使,化公心如丹。兵尽粮饷绝,重围气逾烈。
龙枯无一勺,虎腾坠穷穴。帐下万金士,霁云特雄杰。
乞师贺兰府,啮指如枯檗。七日哭秦庭,何谢楚臣节。
邻藩救不来,呱呱守埤哀。天胡不我吊,竟使孤城摧。
沈痛数忠良,委骨鲸与豺。王师遂破贼,天王归京国。
持久全江淮,实由二公力。遗烈在宋人,食公河之津。
我闻唐天子,命远守宋民。张公何为者,单车投远舍。
开门授之柄,引己出其下。张公仁且英,节义无与程。
但初无睢阳,此功将安成。顾岂沮大节,而下张公名。
意欲觉后来,知人为贤明。
忽悔轻抛云水来,便将鹤去指林斋。生涯琴剑外无物,日逐醉吟中遣怀。
旧隐居常因梦到,尘游动是与心乖。送君翻自嗟羁滞,木叶脱时还计偕。
数程奔走倦征车,喜过蓬仙旧隐居。秀气峰峦排户牖,清风楼阁锁图书。
一从高步东山起,重见深秋少室虚。无计墨君堂上看,林间猿鹤共踌躇。