人间百卉竞春晔,独有梅花穷晚节。严冬雪霰白皑皑,此花凌寒今始开。
繁英澹蕊乍疏密,群仙佩玉纷瑶台。最怜横月出修竹,不分随风委绿苔。
三星处士乘槎客,毫素天机写生色。兴来挥洒与时人,贵宦持钱求不得。
千枝万朵宫苑腴,枯梢冷萼山泽癯。风流閒雅韵自别,照水横厓体总殊。
妙墨移来茅屋里,半幅溪藤露春意。入户幽禽讶影斜,开门野衲疑香至。
古来画者亦纷纷,今日闽南独数君。不用雪窗花满树,对兹亦可玩羲坟。
无生深旨诚难解,唯是师言得正真。
远近持斋来谛听,酒坊鱼市尽无人。
秋高锁院觉深沉,时共诸贤探邓椅。常恐骅骝空过目,敢言桃李欲成阴。
研经辛苦看华鬓,报国文章本素心。藻鉴高悬逢永叔,遥知玉树自森森。
论交何必星霜久,白头得似倾盖友。
长安市上李将军,挽弓旧不论石斗。
只今有子似渠长,清夜读书雪边牖。
云端烽烟半点无,怪来将军不好武。
遗我骊珠三百颗,字字镌鑱未曾苟。
得得且看钱塘潮,莫莫言攀渭城柳。
朝家金印斗样大,情知不上书生肘。
儒冠多误侬饱谙,毛锥焉用君知否。
便应早请终军缨,径须系取单于首。
居延蒲类水如天,吹作春风一杯酒。
归来冠剑上凌烟,剩作功名落人口。
如何收剑许光芒,也趁槐花黄里走。
献璞虽真不救胫,绝弦何如只停手。
人生匹似风中花,荣瘁升沉岂非偶。
与君早赋归去来,名垂万古知何有。
不如耳热歌鸣鸣,醉帽欹倾衣不细。
诗流唱和秋虫鸣,僧房问荅狮子吼。
尽令俗客不妨来,白眼相看勿分剖。
斫尽江边杨柳梢,要教新岁换新条。
老夫也镊霜须鬓,镊却霜根出雪苗。
遽有嵩山役,恰然逢此春。旌旗拂岫入,车马驻萝新。
坐爱溪花发,行怜寨兽驯。时雷苏万物,君重系累民。
携手入青山,输情凭绿斝。自赧酒肠轻,浩落因友藉。
松岩旧所耽,趁此暮春暇。参差迷岫云,近远纷相迓。
朝雨蓄微泉,石湿未全泻。屐齿滑苔痕,扪萝微可借。
攀扶向石床,指点从僧舍。步驰杂啸歌,清赏谁能罢。
兴言今古殊,仰俯倏焉乍。童冠沂雩中,少长崇山下。
所欣情事如,肯认风光亚。成诗问几人,归咏各无差。
主有未尽欢,余曰未卜夜。浩然千载思,留兹一刻价。
收拾春宵馀,持以返造化。
各有性情,倚立坐行。高深得手,黑白分枰。山川满目,今古纵横。
跃渊鱼在,在阴鹤鸣。马宜芳草,人乐群英。瀛洲胜迹,始唐迄明。
藏身谁子,有貌无名。春风铿尔,意往神迎。
挂席出邗沟,长江接远流。晴霞光海树,初日起沙鸥。
山色微浮玉,潮痕不辨牛。忽过京口渡,绝爱晓风柔。
五岭皆炎热,宜人独桂林。梅花万里外,雪片一冬深。
闻此宽相忆,为邦复好音。江边送孙楚,远附白头吟。