抚琴白云端,声透岩谷里。山空夜未央,长天色如洗。
喧啾百鸟吟,萧瑟孤舟雨。万壑鸣松风,千江泻流水。
森严肃鬼神,恩怨诉儿女。人世不尔闻,唯入巢由耳。
堂扁朱书字,何人可得之。
三衙新统帅,六馆老宗师。
文武无穷意,江山不尽诗。
亲恩如可报,会有报君时。
来朝当路日,承诏改辕时。再领须句国,仍迁少昊司。
暖风抽宿麦,清雨卷归旗。赖寄新珠玉,长吟慰我思。
田舍生涯在田里,家家种苗始云已。
俄惊五月雨沉淫,一夜前溪半篙水。
苗头出水青幽幽,只恐飘零随水流。
不辞踏车朝复暮,但愿皇天雨即休。
前来秋夏重漂没,禾黍纷纭满阡陌。
倾家负债偿王租,卒岁无衣更无食。
共君努力莫下车,雨声若止车声息。
君不见东家妻,前年换米向湖西。
至今破屋风兼雨,夜夜孤儿床下啼。
自别罗浮岁几更,暗香疏影每关情。如今同醉东风下,人比梅花分外清。
献赋曾闻上玉京,还乡人羡锦衣荣。论交未可轻贫贱,托好由来儗弟兄。
万里云霄初发轫,半生湖海却驰声。何当便把丰城剑,且跨洪涛斩怪鲸。
天道固不言,化机恒自然。潜心悟至理,以默守吾玄。
回也岂诚愚,赐给徒为便。始知圣贤学,妙在心相传。
刘君事藏修,筑室文水边。焚香静对易,慕道尤精专。
为赋潜默诗,三复其勉旃。
赎死何由可百身,遗书犹足警来人。
当时珍重千金字,此日凄凉一窖尘。
倚楼谁抱角弓悲,老去元方鬓已丝。梦草青春成往事,看云白日亦多时。
荆花历历垂新影,棣萼离离偃故枝。肠断鹡鸰偏作意,孤飞背立水烟湄。
丈夫孰能穷,吐气成虹霓。
酿酒东海乾,累麴南山齐。
平生搴旗手,头白归扶犁。
谁知蓬窗梦,中有铁马嘶?何当受诏出,函谷封丸泥,筑城天山北,开府萧关西,万里扫尘烟,三边无鼓鼙。
此意恐不遂,月明号荒鸡。