帆去帆来人不识,岁岁年年望无极。夕阳欲尽洲渚昏,犹见天门一双碧。
海天万里渺无穷,秋草春花插髻红。
自送夫君出门去,一生长立月明中。
西郊莽迢递,川树凝烟景。
雨过落红蕖,斜阳半江冷。
蝉鸣山欲暗,雁去天逾永。
孤客对萧条,应知镜中影。
空岩寒水自悲吟,遥夜何人为赏音。此日团栾都听得,他时离索试追寻。
陵山雨过菌迸生,故人茹薇配作羹。飞车速将及退食,香夺檀炷光玉莹。
半生槃涧餍此味,老顾拜惠如尝新。我如禅诵子守塔,每饭无著思天亲。
烹鱼溉釜付忾叹,斋素自养心源清。手栽松桧正愁槁,破晓膏沐都向荣。
髯乎一饱对嫩旭,野芹信美何由陈!
宦游佳处是零陵,廪稍优饶水石清。
心不思归归不乐,汝休强劝拂人情。
夜榻无高枕,秋灯有短檠。
嗜书如女色,敲赋若金声。
岂是长贪者,何其太瘦生。
功名犹欠子,子不欠功名。
小岘丰碑大陆书,摩挲虿尾扫龟趺。
机云宗派公家是,晋宋文章此外无。
方被春牵时梦草,岂为秋动辄思鲈。
行藏俱不达情性,在在江山听指呼。
漷南有农者,家仅一两车。王师征淮蔡,官遣给军储。
翁无应门儿,一身老当夫。劳劳千里役,泥雨半道途。
到军遭焚烹,翁脱走故闾。车牛力既尽,户籍名不除。
府帖星火下,尔乘仍往输。破产不重置,笞箠无完肤。
翁复徒手归,涕洟满敝襦。问家墙屋在,榆柳馀残株。
野雉雊梁间,狐狸穴阶隅。老妻出佣食,四顾筐箧无。
有司更著役,我实骨髓枯。仰天哭欲死,醉吏方歌呼。
送君一骑发长安,王事方殷肯避难。使者好寻巴道路,诗人多勒蜀岩峦。
江来灌口声初放,云接峨嵋翠不乾。为报郎中勉勋业,远音时遣破幽端。