今年臈月冻全消,天涯涕泪一身遥。诸将亦自军中至,行人弓箭各在腰。
白马嚼啮黄金勒,三尺角弓两斛力。胡雁翅湿高飞难,一箭正坠双飞翼。
沥血抄经奈若何,十年依旧一头陀。
袈裟未著愁多事,著了袈裟事更多。
家犹千里望,客动四时心。白云迷马首,岐路转荒沉。
慇勤贵溪长,归程巧相禁。令我舍周道,反从他径寻。
我无穷途泪,尔昧指南针。当年问津者,亦受耦耕侵。
彼惟避世侣,未必附缨簪。去去何足讶,松竹自有林。
松风甚幽远,竹露颇清深。生刍在空谷,宁殊玉与金。
我驹我自策,不用劳尔音。
陇底悲笳引,陇头鸣北风。一轮霜月落,万里塞天空。
戍卒泪应尽,胡儿哭未终。争教班定远,不念玉关中。
蜾臝祝类我,慈乌知反哺。
伊人矧最灵,而不以斯故。
养雏数羽毛,初志亦辛苦。
怀哉肯堂念,寥寥几千古。
君其若而人,凄怆践霜露。
钦闻先君子,清折守儒素。
何以遗后人,多文以为富。
潭潭诗书府,鱼鱼礼法度。
王槐信厚成,窦桂阴德著。
雪玉尘不缁,锺美见垂裕。
勤修不自閟,刻词流肺腑。
应无忝厥绍,锡类及咐伍。
卑飞未仰报,有泪滂如雨。
山高不碍天,水流必东注。
愿言坚此心,宜诣圣贤处。
他石或可攻,庸效南陔赋。
闻说丹河地,孤城海上开。卤烟出市井,潮影动楼台。
汉使传宣过,夷官入贡来。皇华歌送客,应阅出群才。
远师驺忌鼓鸣琴,去和南风惬舜心。
从此他山千古重,殷勤曾是奉徽音。
城南虏已合,一夜几重围。自有金笳引,能沾出塞衣。
听临关月苦,清入海风微。三奏高楼晓,胡人掩涕归。
魏郡遗空垒,苍苍接水湄。雁冲斜鸟阵,柳拂捲龙旂。
楼阁青云恨,陂䧜白日悲。北门无锁钥,肠断立郊垂。
砂碛茫茫黑水流,胡儿六月换羊裘。
骆驼背上吹芦管,风散龙荒作冷秋。