自我历官三十年,有脚未曾行蜀川。
李白尝言道之艰险,长嗟难剧上青天。
鸟悲猿嚎马蹄脱,苔梯雨栈愁倾颠。
苍崖下窥不见底,但听雷声辊石悬湍溅。
晓盘青泥上高烟,暮盘青泥到下泉。
剑阁如剑,巉然割肠刺恨今古连。
尔去三千九百里,巴山小马乌布鞯。
一妇一奚行李单,家具日货能几钱。
人皆畏避不敢往,此独敢往何所便。
况是初宦无远适,心意自许非由铨。
异乎哉,我今送尔徒哀怜。
陂泽连山脚,风烟接海滨。孤鸿悲远客,残菊伴陈人。
酒尽瓶枵腹,炉寒客曲身。老翁殊耐事,一笑自回春。
方闻病下利,曾不药物止。
区区溷匽间,其往宁得已。
每为青蝇喧,似与紫姑喜。
倾肠倒腹後,乃是胸中美。
飞鷁去江西,秋飚满桂旗。
芦洲花白处,枫岸处丹时。
沙鸟看来没,云山爱後移。
高才属滕阁,家擅子卿诗。
舟脱鹅{外疒内贵}浅,兵牵鴈脚齐。
兼沙水黄浊,穿垅岸高低。
瘦土黄姜石,枯株长树鸡。
薄言归向晚,路入赤云西。
明珠摘木末,红露贮金盘。
始见侍臣赐,已为黄雀残。
味兼羊酪美,食厌楚梅酸。
苑囿东周盛,累累映叶丹。
东风吹济水,零落百花阴。未远乘龙事,空馀射雉心。
薄寒憎簟入,明月鉴帷深。欲掩安仁涕,情来自不禁。
念尔真成汗漫游,烟波一艇傲深秋。从探茂苑名山尽,且为愚溪少日留。
彩笔老凭添气象,青鞋轻自吐风流。题桥剩有王孙字,时复摩娑缓别愁。
坦庵一老人,荡荡躬履素。里多明哲士,琅琅相标署。
词翰犹若新,人与庵非故。居易仰前修,宅平谐所慕。
介然桃李蹊,迷阳安得妒。方寸苟不夷,羊肠起中路。
寄言宅相子,毋为狭邪误。
谴绻西郭门,仓惶见车辕。岂无连珠泪,哽咽不能弹。
车人唱登程,掩耳畏游环。鸿雁孤飞鸣,噭噭悲以酸。
岁暮有临岐,乃在兄弟间。况我罗家难,严亲滞深犴。
百恤在二人,行留竟何言。留者差一身,行者百念攒。
白日布高天,不照幽谷寒。高天会有卑,幽谷会有迁。
豺虎卧中逵,狐狸为司藩。勖哉閟其口,毋乃令人传。