风泉尽结冰,寒梦彻西陵。越信楚城得,远怀中夜兴。树停沙岛鹤,茶会石桥僧。寺阁边官舍,行吟过几层。
杨柳已秋思,楚田仍刈禾。归心病起切,败叶夜来多。
细雨城蝉噪,残阳峤客过。旧山馀业在,杳隔洞庭波。
大野始严凝,云天晓色澄。树寒稀宿鸟,山迥少来僧。
背日收窗雪,开炉释砚冰。忽然归故国,孤想寓西陵。
故国知何处,西风已度关。归人值落叶,远路入寒山。
多难喜相识,久贫宁自闲。唯将往来信,遥慰别离颜。
春居无俗喧,时立涧前村。路远少来客,山深多过猿。
带岩松色老,临水杏花繁。除忆文流外,何人更可言。
鸟鸣春日晓,喜见竹门开。路自高岩出,人骑大马来。
折花林影断,移石洞阴回。更欲留深语,重城暮色催。
洞庭初叶下,旅客不胜愁。明月天涯夜,青山江上秋。
一官成白首,万里寄沧洲。只被浮名系,宁无愧海鸥。
上国多离别,年年渭水滨。空将未归意,说向欲行人。
雁度池塘月,山连井邑春。临岐惜分手,日暮一沾巾。
山县风光异,公门水石清。一官居外府,几载别东京。
故疾梅天发,新诗雪夜成。家贫思减选,时静忆归耕。
把疏寻书义,澄心得狱情。梦灵邀客解,剑古拣人呈。
守月通宵坐,寻花迥路行。从来爱知道,何虑白髭生。
要地无闲日,仍容冒谒频。借山年涉闰,寝郡月逾旬。
驿径曾冲雪,方泉省涤尘。随行溪路细,接话草堂新。
减药痊馀癖,飞书苦问贫。噪蝉离宿壳,吟客寄秋身。
炼句贻箱箧,悬图见蜀岷。使君匡岳近,终作社中人。