青门柳枝软无力,东风吹作黄金色。
街东酒薄醉易醒,满眼春愁销不得。
门外的杨柳无力的下垂着,春天的东风把柳枝吹成了金黄色。
东街的酒力太小,醉了很容易就会醒来,满腹愁苦还是消不了。
三月三十日,春归日复暮。惆怅问春风,明朝应不住。
送春曲江上,眷眷东西顾。但见扑水花,纷纷不知数。
人生似行客,两足无停步。日日进前程,前程几多路。
兵刀与水火,尽可违之去。唯有老到来,人间无避处。
感时良为已,独倚池南树。今日送春心,心如别亲故。
夜雪有佳趣,幽人出书帷。微寒生枕席,轻素对阶墀。
坐罢楚弦曲,起吟班扇诗。明宜灭烛后,净爱褰帘时。
窗引曙色早,庭销春气迟。山阴应有兴,不卧待徽之。
尘土长路晚,风烟废宫秋。相逢立马语,尽日此桥头。
知君不得意,郁郁来西游。惆怅新丰店,何人识马周。
晚随酒客花间散,夜与琴僧月下期。
银花凿落从君劝,金屑琵琶为我弹。
不独送春兼送老,更尝一着更听看。
元和岁在卯,六年春二月。月晦寒食天,天阴夜飞雪。连宵复竟日,浩浩殊未歇。大似落鹅毛,密如飘玉屑。寒销春茫苍,气变风凛冽。上林草尽没,曲江水复结。红乾杏花死,绿冻杨枝折。所怜物性伤,非惜年芳绝。上天有时令,四序平分别。寒燠苟反常,物生皆夭阏。我观圣人意,鲁史有其说。或记水不冰,或书霜不杀。上将儆政教,下以防灾孽。兹雪今如何,信美非时节。