玉枢高捧领群仙,宝箓元文秘九天。先遣赤龙迎柳毅,莫教白雀跨张坚。
八公丹表淮王起,三岛黄云汉使旋。毕竟登盘祇仙李,蟠根月窟已千年。
叠椅为城主,持盘学饼师。莲饕堪作字,竹骑喜能驰。
见字垂双目,题糕劲两颐。长安秋雨夜,时梦此痴儿。
鸲鹆巢东鲁,杜鹃啼洛阳。微禽占洽乱,至理实微茫。
地气先机见,童谣古谶祥。博通惭二哲,未敢问何祥。
忏悔风花劫,庄严水月禅。杨枝谁解脱,飞絮自缠绵。
独抱南朝恨,休嗤北里编。当年供养地,孔雀已寒烟。
重到江南地,江聋似梦中。发随尘境白,泪认箧衫红。
星晓光争月,烟横阵断风。桃源在人世,不必问渔翁。
长途嗟远役,秋月照江涛。西北天如醉,东南民亦劳。
市声灯引远,楼势笛争高。不信烽烟苦,依然歌舞豪。
秋心原万族,有触泪先潸。倡和汝风萚,艰难彼露菅。
古人忧讽语,自得独游间。至意谁欣赏,微吟聊破闲。
病起不知日,惟知身久闲。求医需赉梦,去疾若移山。
柳脱栉间发,葵分镜里颜。莫嫌筋力尽,壮志已先删。
小住破山寺,徘徊到五更。月移松顶直,泉漱竹根清。
梵呗疑鸾啸,禅房听蚁争。妙诠兼动静,或可悟无生。
重城犹自雪纷纷,匝地浓阴不可分。轻薄因风随舞絮,迷离蔽日胜浮云。
争春梅柳都无色,画粉楼台自策勋。毕竟寒威能几曰,隔林红已逗斜曛。