回首芜城旧苑。还是翠深红浅。春意已无多,斜日满帘飞燕。不见。不见。门掩落花庭院。
过眼崎岖等劫灰,到头荣悴本谁裁。须知此老心如铁,看尽行人几往回。
触涂是碍。一任浮沈何必改。有个人人。自说居尘不染尘。谩夸千手。千物执持都是有。气候融怡。还取青天白日时。
经年牢落别离群,准拟归来拂路尘。妙语独从书上得,欢悰犹欠坐中新。
颇闻洛下传佳句,更喜嵩阳识垫巾。几欲军门示巾帼,老来犹更不如人。
客绪如缲茧,山行似踏车。方疑武陵宿,宛是德公家。
倾盖君何厚,论心我可嗟。祗应从此别,去路隔云霞。
冥冥天边鸿,荡荡风中云。一笑偶相逢,击节聊送君。
我室岂无酒,胡为不开樽。所贵乐文字,固非异莸薰。
天门直牛渚,南北如相分。想君月下吟,未厌俚语闻。
霜空夜自明,江月寒微昏。会当借饥鲸,永谢五浊浑。
踏尽田塍转尽山,芥塘犹在夕阳间。主人缩地元多术,何事今朝特见悭。
十年采石寄漂蓬,广济虽名寺亦空。将为新来有消息,依前山不结蓬笼。
何处又传金椀出,几人争看玉山颓。幽情不是风期旧,异境难从指顾开。
猿鹤已回尘外驾,烟云休造眼中衰。未妨一老同巾履,香火终年谢劫灰。
盛着底是病,拈出底是药。众生以相见我,却道风狂颠错。
秋来叶落归根,春去鸟啼花落。只这便是生涯,说甚重重楼阁。