江干入夜杵声秋,百尺疏桐挂斗牛。
思苦自看明月苦,人愁不是月华愁。
忆昔千秋节,欢娱万国同。今来六亲远,此日一悲风。
年少逢胡乱,时平似梦中。梨园几人在,应是涕无穷。
汉家青史上,计拙是和亲。社稷依明主,安危托妇人。
岂能将玉貌,便拟静胡尘。地下千年骨,谁为辅佐臣。
展开阅读全文
绿琴胡笳谁妙弹,山人杜陵名庭兰。杜君少与山人友,
山人没来今已久。当时海内求知音,嘱付胡笳入君手。
杜陵攻琴四十年,琴声在音不在弦。座中为我奏此曲,
满堂萧瑟如穷边。第一第二拍,泪尽蛾眉没蕃客。
更闻出塞入塞声,穹庐毡帐难为情。胡天雨雪四时下,
五月不曾芳草生。须臾促轸变宫徵,一声悲兮一声喜。
南看汉月双眼明,却顾胡儿寸心死。回鹘数年收洛阳,
洛阳士女皆驱将。岂无父母与兄弟,闻此哀情皆断肠。
杜陵先生证此道,沈家祝家皆绝倒。如今世上雅风衰,
若个深知此声好。世上爱筝不爱琴,则明此调难知音。
今朝促轸为君奏,不向俗流传此心。
童年未解读书时,诵得郎中数首诗。四海烟尘犹隔阔,
十年魂梦每相随。虽披云雾逢迎疾,已恨趋风拜德迟。
天下无人鉴诗句,不寻诗伯重寻谁。
宋玉亭前悲暮秋,阳台路上雨初收。
应缘此处人多别,松竹萧萧也带愁。
自用金钱买槿栽,二年方始得花开。
鲜红未许佳人见,蝴蝶争知早到来。
山上青松陌上尘,云泥岂合得相亲。举世尽嫌良马瘦,
唯君不弃卧龙贫。千金未必能移性,一诺从来许杀身。
莫道书生无感激,寸心还是报恩人。
云公兰若深山里,月明松殿微风起。
试问空门清净心,莲花不著秋潭水。
八月更漏长,愁人起常早。闭门寂无事,满院生秋草。
昨宵西窗梦,梦入荆南道。远客归去来,在家贫亦好。