展开阅读全文
绿琴胡笳谁妙弹,山人杜陵名庭兰。杜君少与山人友,
山人没来今已久。当时海内求知音,嘱付胡笳入君手。
杜陵攻琴四十年,琴声在音不在弦。座中为我奏此曲,
满堂萧瑟如穷边。第一第二拍,泪尽蛾眉没蕃客。
更闻出塞入塞声,穹庐毡帐难为情。胡天雨雪四时下,
五月不曾芳草生。须臾促轸变宫徵,一声悲兮一声喜。
南看汉月双眼明,却顾胡儿寸心死。回鹘数年收洛阳,
洛阳士女皆驱将。岂无父母与兄弟,闻此哀情皆断肠。
杜陵先生证此道,沈家祝家皆绝倒。如今世上雅风衰,
若个深知此声好。世上爱筝不爱琴,则明此调难知音。
今朝促轸为君奏,不向俗流传此心。
童年未解读书时,诵得郎中数首诗。四海烟尘犹隔阔,
十年魂梦每相随。虽披云雾逢迎疾,已恨趋风拜德迟。
天下无人鉴诗句,不寻诗伯重寻谁。
宋玉亭前悲暮秋,阳台路上雨初收。
应缘此处人多别,松竹萧萧也带愁。
自用金钱买槿栽,二年方始得花开。
鲜红未许佳人见,蝴蝶争知早到来。
八月更漏长,愁人起常早。闭门寂无事,满院生秋草。
昨宵西窗梦,梦入荆南道。远客归去来,在家贫亦好。
剑门兵革后,万事尽堪悲。鸟鼠无巢穴,儿童话别离。
山川同昔日,荆棘是今时。征战何年定,家家有画旗。
云公兰若深山里,月明松殿微风起。
试问空门清净心,莲花不著秋潭水。
汉家青史上,计拙是和亲。社稷依明主,安危托妇人。
岂能将玉貌,便拟静胡尘。地下千年骨,谁为辅佐臣。
忆昔千秋节,欢娱万国同。今来六亲远,此日一悲风。
年少逢胡乱,时平似梦中。梨园几人在,应是涕无穷。
虽听采莲曲,讵识采莲心。漾楫爱花远,回船愁浪深。
烟生极浦色,日落半江阴。同侣怜波静,看妆堕玉簪。
涔阳女儿花满头,毵毵同泛木兰舟。
秋风日暮南湖里,争唱菱歌不肯休。