无赖灯花又结,照别。休作一生拚。明朝此际客舟寒。
欢摩欢。欢摩欢。
矮纸数行草草,书到。总道苦相思。朱颜今日未应非。
归摩归。归摩归。
三方并帝古未有,两贤向厄我所闻。何来洒落樽前语:天下英雄惟使君。
黑水金山启伯图,长驱远摭世间无。至今碧眼黄须客,犹自惊魂说拔都。
南海商船来大食,西京袄寺建波斯。远人尽有如归乐,知是唐家全盛时。
晋阳蜿蜿起飞龙,北面倾心事犬戎。亲出渭桥擒诘利,文皇端不愧英雄。
江南天子皆词客,河北诸王尽将才。乍歌乐府《兰陵曲》,又见湘东玉轴灰。
挥戈大启汉山河,武帝雄才世讵多。轻骑今朝绝大漠,楼川明日下洋河。
谁向钧天听乐过,秦中自古鬼神多。即今《诅楚文》犹在,才告巫咸又亚驼。
月落飞乌鹊。更声声、暗催残岁,城头寒柝。曾记年时游冶处,偏反一栏红药。
和士女、盈盈欢谑。眼底春光何处也?只极度天野,烧明山郭,侧身望,天地窄。
遣愁何计频商略。恨今宵、书城空拥,愁城难落。陋室风多青灯灺,中有千秋魂魄。
似诉尽、人间纷浊。七尺微躯百年里,那能消、今古闲哀乐。
与蝴蝶,遽然觉。