双去双来日已频,只应知我是江人。对欹雪顶思寻水,更振霜翎恐染尘。三楚几时初失侣,五陵何树又栖身。天然不与凡禽类,傍砌听吟性自驯。
征路出穷边,孤吟傍戍烟。河光深荡塞,碛色迥连天。残日沉雕外,惊蓬到马前。空怀钓鱼所,未定卜归年。
汩没与辛勤,全钟在此身。半生为下客,终老托何人。两鬓关中改,千岩海上春。青云知有路,自是致无因。
终年唯旅舍,只似已无家。白发除还出,丹霄去转赊。夏游穷塞路,春醉负秦花。应是穹苍意,空教老若耶。
满国赏芳辰,飞蹄复走轮。好花皆折尽,明日恐无春。鸟避连云幄,鱼惊远浪尘。如何当此节,独自作愁人。
南楚西秦远,名迟别岁深。欲归难遂去,闲忆自成吟。雷电闲倾雨,猿猱斗堕林。眠云机尚在,未忍负初心。
信步上鸟道,不知身忽高。近空无世界,当楚见波涛。顶峭松多瘦,崖悬石尽牢。猕猴呼独散,隔水向人号。
一月月相似,一年年不同。清晨窥古镜,旅貌近衰翁。处世闲难得,关身事半空。浮生能几许,莫惜醉春风。
处处无烟火,人家似暂空。晓林花落雨,寒谷鸟啼风。故里芳洲外,残春甸服中。谁知独西去,步步泣途穷。
四面波涛匝,中楼日月邻。上穷如出世,下瞷忽惊神。刹碍长空鸟,船通外国人。房房皆叠石,风扫永无尘。