高楼愁永夜,有月到相寻。抱影同千里,含光拥一衾。
鸦惊还自定,雁远竟无音。惆怅年年客,清辉冷玉簪。
昆明池水叶田田,冷露凝香特地妍。罗袜尘生波上月,江光翠入雨馀天。
相思何处歌声发,独与幽人抱影眠。浊世不知清净理,吾心孤洁自年年。
结发忽四载,同居不半年。复为湖海别,又是隔山川。
芳草绿堪把,林花红欲燃。相思似春色,到处共婵娟。
牛羊归舍晚,柴门未闭关。暮云千里合,行客一年还。
乍喜逢亲旧,犹惊出险艰。且将会时酒,稍解别来颜。
病后风霜早,楼高夜气清。空明看月色,寥戾听笳声。
岂异悲秋客,难忘故国情。已凉衣未到,砧杵更相惊。
天地无颜色,关山但杳濛。黄尘惊捲野,白浪忽横空。
萧飒疑兵至,奔腾与马同。浮云长蔽日,何处问苍穹。
原野何寥阔,春归泪眼中。众山遥带雨,一水远浮空。
民已三年战,今成四海穷。干戈悲未息,临眺气如虹。
容易一年尽,光阴不待人。后生休喜岁,乱世本无春。
戈剑操同室,豺狼进四邻。惟应新燕子,依旧独相亲。
穷巷幽居久,来登故国楼。凉风鸣古木,落叶又惊秋。
天与云俱远,年随水共流。永怀无限意,翻拟向沧洲。
攀藤还附葛,抗志凌浮云。立出青天外,来看世上人。
兵戈悲满地,戎马又残春。回首苍梧野,临风一怆神。