春色平分,甚偏他杨柳,分外风流。夭桃自适其适,一笑还休。可怜仙李,对东风、却少温柔。争奈得、海棠妆点,向人浑不知羞。谁觉韶华如梦,到酴醿开后,莺语供愁。天教姚黄晚出,贵与王侔。花中隐者,有春兰、秋菊俱优。须是到、溪山清冻,江梅香喷枝头。
意赋之可也
唐宋诸公,谁道得、梅花亲切。到和靖、先生诗出,古人俱拙。写照乍分清浅水,传神初付黄昏月。尽后来、作者斗尖新,仍重叠。
离不得,春和腊。少不得,烟和雪。更茅檐低亚,竹篱轻折。何事西邻春得入,还如东阁人伤别。总输他、树下作僧来,离言说。
万古灰飞,算何用、黄金满屋。吾老矣,几番重九,几杯_醁。此日登临多恨别,明年强健何由卜。且唤教、儿女逐人来,寻黄菊。苹已白,枫犹绿。鲈已晚,橙初熟。叹人间何事,稍如吾欲。五柳爱寻王母使,三闾好作湘妃曲。向飘风、冻雨返柴扉,骑黄犊。
之。余意古松之散在天地间,其拄青天而蔽厚地者,可以数计周知。欲合而处之,不可得也。作问松天下老松有数,人间不记何年。海心岳顶寺门前。我欲收成一片。为向此公传语,却教老子随缘。龙盘虑踞负青天。岂若吾身亲见。
欲觅存心法,当自尽心求。此心尽处,豁地知性与天侔。行尽武陵溪路,忽见桃源洞口,渔子舍渔舟。输与逃秦侣,绝境几春秋。举全体,既尽得,要敛收。勿忘勿助之际,玄牝一丝头。君看天高地下,中有鸢飞鱼跃,妙用正周流。可与知者道,莫语俗人休。
春来春色佳,秋至秋光好。无计奈春归,又看秋光老。去年飞雪时,病与梅花道。来岁雪飞时,为把金樽倒。
鹧鸪声里别江东。绿阴中。夕阳红。一点离愁,相对景重重。目断大罗天上客,朝玉帝,把芙蓉。紫阳山下偶相逢。醉金钟。跨苍龙。归去故山,犹带白云封。洞口桃花如恨我,飘满地,任春风。
事体向晚境,情怀非少年。平生不得地,至死亦由天。
坐背暑弥胜,行膺寒愈坚。愿言过去苦,莫与后来贤。
仙人剪水银河边,仙风吹散花联翩。
明星撩乱入我眼,风紧一阵随天旋。
如今谁卧剡溪雪,如今谁访山阴船。
古人气韵不可见,晓来对此空悠然。
檐前未觉眼界豁,临眺忽忆楼居仙。
若为留得数玉树,六月绕屋生清妍。
世事偏宜假,吾生只认真。
少知行路恶,老爱在家贫。
宁接古时鬼,怕逢今世人。
涧松方卧雪,野草亦争春。