猛风卷长江,惊湍势莫禦。虬龙元喷薄,阴怪岂无主。
扁舟未能往,何以慰心腑。想君东城居,林花烂溪浒。
浊醪初酦醅,豚鲚又新取。论诗予素降,泛爱君独与。
一闻韶濩奏,卷舌欲无语。却瞻项籍祠,绘画安足数。
怅然歌虞兮,炎汉已得楚。
江南富山水,忽忆五松山。梁僧种松夺造物,至今千丈凌云间。
上有寒蟾吐魄凝冰雪,下有铜陵碧涧倾潺潺。
雷公睥睨不可以挥斧,老鹤飞来势欲止而复还,猿猱侧望何由攀。
琉璃殿阁若化出,四天之众说法鸣金镮。我尝脱屣往栖息,六月清风无汗颜。
浓阴可爱坐盘石,绿酒酌尽横琴弹。命宫叩徵天地变,听之以气往往生羽翰。
纷埃不到佛净国,岂识人间行路难。尘劳忽起旧缘想,倒骑匹马来长安。
修鳞掉尾业已困,涸辙孰与西江澜。发疏齿缺形将残,畏涂足蹑心胆寒。
屈原怀沙贾谊贬,身后忠名何足观。不如宴坐碧山里,笑傲每携云月欢。
明朝却欲渡江去,五松岩户无人关。方壶员峤太殊绝,幸有此山容我闲。
霜风刮刮侵人肤,宿云卷卷归江湖。天开碧幕万里铺,飞出东来三足乌。
羽毛浑丹光焰敷,地下万物冻以舒。我今踊跃行樵苏,白粳可籴酒可沽。
乌为母,吾为雏,致我之暖,令我之餔,嗟不能报乌区区。
忧民登危亭,注视万里外。溟濛云气浮,势与江海汇。
苍山恐低沉,况复问畎浍。禾麻安更论,老稚念颠狈。
蛟鼍自出没,牛马失向背。雨师恣侵凌,人理亦可罪。
殷殷非雷声,远近屋庐坏。君臣正逢时,上下宜交泰。
驱云清白日,朗彻照幽怪。一雨即瀰漫,孰谓乾坤大。
红浪滔天玉海春,方壶有路可藏真。长鲸一吸桑田变,知是人间几岁人。
古羊江口两山阴,野客停挠为一吟。面逆寒风望苍翠,老来唯有爱山心。
二年桐乡邑,乘春览荣芳。日日绕花树,与客倾壶觞。
况有青涧泉,潺潺穿北墙。容为方广池,白虹卧危梁。
谁磨青铜镜,朗照红粉妆。唯恐浮云来,遮我逍遥场。
舞娥回皓雪,笛叟鸣凤凰。醉则卧花下,所惜徂春阳。
作诗数十篇,素壁挥琳琅。诏书徙幕府,笼鸟无高翔。
却治历川狱,幽忧坐空堂。有女杀其母,逆气凌穹苍。
郡县失实辞,吏侮争持赃。辟刑固无赦,何以来嘉祥。
高垣密阍禁,但觉白日长。茫然思旧游,今成参与商。
世网未能脱,乐事安可常。咄嗟勿重陈,昏昏灯烛光。
篁竹无人洗,烟云暗不开。网罗无入处,豺虎莫惊猜。
新楼与客一凭栏,眼界方惊阿堵宽。峡石倚天开玉垒,清淮浮日洗金丸。
少陵才力吟非易,摩诘工夫画亦难。向晚西风吹坐急,欲凭鸿鹄借修翰。
东冈送终毕,北堂待荣养。短箠跨羸驴,西风吹祖帐。
玉盘堆鲙缕,金船倒新酿。劝君当勇去,回首勿悽怆。
胸中五千卷,立事须少壮。扬名永不灭,孝节乃可尚。
长安集纷华,出处慎所向。肯为声色惑,一婢百金偿。
不知粉黛蠹,血气迷凋丧。胡为发斯言,期予以相将。