将相有更践,简心良独难。远图尝画地,超拜乃登坛。
戎即昆山序,车同渤海单。义无中国费,情必远人安。
他日文兼武,而今栗且宽。自然来月窟,何用刺楼兰。
南至三冬晚,西驰万里寒。封侯自有处,征马去啴啴。
时来不自意,宿昔谬枢衡。翊圣负明主,妨贤愧友生。
罢归犹右职,待罪尚南荆。政有留棠旧,风因继组成。
高轩问疾苦,烝庶荷仁明。衰废时所薄,只言僚故情。
展开阅读全文
门绪公侯列,嫔风诗礼行。松萝方有寄,桃李忽无成。
剑去双龙别,雏哀九凤鸣。何言峄山树,还似半心生。
永叹芳魂断,行看草露滋。二宗荣盛日,千古别离时。
竟罢生刍赠,空留画扇悲。容车候晓发,何岁是归期。
缟服纷相送,玄扃翳不开。更悲泉火灭,徒见柳车回。
旧室容衣奠,新茔拱树栽。唯应月照簟,潘岳此时哀。
日暮荒亭上,悠悠旅思多。故乡临桂水,今夜渺星河。
暗草霜华发,空亭雁影过。兴来谁与晤,劳者自为歌。
君有百鍊刃,堪断七重犀。谁开太阿匣,持割武城鸡。
竟与尚书佩,遥应天子提。何时遇操宰,当使玉如泥。
秪役已云久,乘闲返服初。块然屏尘事,幽独坐林闾。
清旷前山远,纷喧此地疏。乔木凌青霭,修篁媚绿渠。
耳和绣翼鸟,目畅锦鳞鱼。寂寞心还间,飘飖体自虚。
兴来命旨酒,临罢阅仙书。但乐多幽意,宁知有毁誉。
尚想争名者,谁云要路居。都忘下流叹,倾夺竟何如。
指涂跻楚望,策马傍荆岑。稍稍松篁入,泠泠涧谷深。
观奇逐幽映,历险忘岖嵚。上界投佛影,中天扬梵音。
焚香忏在昔,礼足誓来今。灵异若有对,神仙真可寻。
高僧闻逝者,远俗是初心。藓驳经行处,猿啼燕坐林。
归真已寂灭,留迹岂湮沈。法地自兹广,何云千万金。
缅然万里路,赫曦三伏时。飞走逃深林,流烁恐生疵。
行李岂无苦,而我方自怡。肃事诚在公,拜庆遂及私。
展力惭浅效,衔恩感深慈。且欲汤火蹈,况无鬼神欺。
朝发高山阿,夕济长江湄。秋瘴宁我毒,夏水胡不夷。
信知道存者,但问心所之。吕梁有出入,乃觉非虚词。
山祇亦望幸,云雨见灵心。岳馆逢朝霁,关门解宿阴。
咸京天上近,清渭日边临。我武因冬狩,何言是即禽。
落日催行舫,逶迤洲渚间。虽云有物役,乘此更休闲。
暝色生前浦,清晖发近山。中流澹容与,唯爱鸟飞还。