宿鸟喧眉雾雨收,桐阴凉重怯当楼。人如弓月明残夜,天遣猩红点素秋。
倦眼自输蜂蝶乐,不毛难语稻粱谋。垂云力尽追风老,那用张生发四愁。
摩挲苦忆霸城翁,强逐徂秋迓塞鸿。清绝书堂商老计,病馀药裹有新功。
得醇未要平原饮,撮土何增泰岱崇。后会看公丹在握,可容盈月坐春风。
钻纸疾蜂失旧窝,卅年噀墨涴君罗。兰言合證心同此,萍聚其如浪激何。
摩诘吟存凝碧泪,垂虹箫伴小红歌。维群漫诩羊三百,未抵初平叱石多。
潭州百斛厌频斟,琼岛三秋试独寻。载宝忽惊虹月舫,移根宁托米丘林。
霜浓锦烂争姚魏,人巧天工轶古今。傥负寒芳延热客,郢讴群和广陵琴。
一瓣心香洛下耆,景山西畔老秋时。圯桥不待期黄石,深谷曾闻赋紫芝。
高岸冯夷川几陟,得仁何怨饿何辞。鸣弦鼓箧真如梦,六六门生八回师。
幻海堪藏大隐身,团瓢更插打包人。山中生活连非苦,门外阗渊几不尘。
大宅泥洹徵定慧,菜羹豆粥称清真。春明梦醒斋钟寂,多幸从君看虱轮。
倦鸟嗟何及,哀笳不忍闻。篱根空有泪,眼底尚如云。
节为秋霜碎,香从旧径分。孤怀休自怨,余亦怅离群。
叹逝襟犹湿,伤离意益真。同怀惟有汝,独客及兹辰。
关塞烽烟近,江山画本新。遥怜浮海月,应照望云人。
竟使雄啼发,能兴举室欢。汝生尚蒙昧,前路尽艰难。
索笑亲堪慰,承家话孔谩。全形及兹世,不用惜儒冠。
高楼残酒收,风雨向江头。把袖难为别,往年无异秋。
闲云纳行卷,是处逐浮沤。枫荻应犹在,吾徒那许愁。