颓柳窥池,残阳据阁,娇春不放闲花。访石搜松,难消美酒生涯。
虚廊久静轻泥落,记旧时、燕子人家。遣无聊,堪话兴衰,犹数栖鸦。
当年珠履嬉游地,指青奴传烛,绿婢煎茶。璧月琼尊,清商怨起琵琶。
东风日暮馀啼鸟,且问谁、金谷繁华。更何心,独客凭栏,愁满城笳。
梧雨收初,近客至、门前也渐疏。数年燕市,狂歌击筑,换得顽躯。
离群今独处,望天末、云意舒徐。音尘杳,但烟迷平楚,月满清都。
愁予。邮亭望断,几行泪墨故人书。便书来也,开缄读罢,怎禁欷歔。
争如尊酒共,整心怀、倾吐无馀。甚屠苏。竟忧多似发,无计消除。
紫云叠奏。又素彩流辉,露庭如昼。翠水瀛壸,不近世间尘垢。
琼楼玉宇高难问,正轻衫、峭凉侵透。碧波荡漾,不眠吴质,桂香盈袖。
记岁岁、商歌发后。尽凭阁无言,旅怀如酒。佳节难逢。
三百六旬惟有。愁来愁去浑閒事,底关心、沈郎清瘦。
放怀促坐,香消烬灺,顿忘深漏。
纤云弄色,西北高楼凉候。喜连日、萧萧暮雨,洗过清秋。
日影罘罳,一天明爽望中收。鸭炉香暖,龙团味美,不羡封侯。
胜日易忘促居,无事何似閒游。便俦侣、高阳散尽,可伴浮鸥。
料想如今,乱枫衰柳正凝愁。任他愁也,花前帽侧,依旧风流。
甚年年、青天碧海,嫦娥真个痴绝。餐芝饮醴非难事,何用水晶宫阙。
须自洁。已断却尘缘,莫更尘缘结。人天各别,底好月难圆,优昙偶现,留与后人说。
伤心事,不共风烟变灭,好花长被摧折。玉楼那便需长吉,为妒呕来心血。
甘守拙。翻自喜、一衾凉梦浑如铁。休誇慧业。试检点遗编,芳姿如在,多少恨侵骨。
银钩一曲,正别苑凄清,夜气如沐。巧门弯环,怕共玉绳低触。
独自悄步花间,长被素娥偷瞩。人静后,西厢影单,伴我幽独。
长安一片寒玉,有万户砧声,相对私祝。别酒乍醒何处,柳岸风促。
夜久忽上梧梢,错认曙生林木。池水畔,平明有人坐掬。
茂陵病起,尽醉吟,平生自笑儒冠。老圃英浓,晓天霜饱,秋愁遣却应难。
碧云梦宽。漫独携、尊酒花前。愧年来,怪侣狂朋,笠簦风雨旧盟寒。
无限繁华销歇,但萧萧落叶,送尽残蝉。爽气催诗,绮怀如酒,飞毫写向兰笺。
待寻钓船。伴五湖、波月娟娟。算归时、检点尘襟,共谁和泪看。
臞仙故人足下,念别来未久。相思苦、罄笔难书,向北遥望翘首。
自客月、由都出发,相偕数友旋归后。遂匆匆、历过炎辉,景况如旧。
兹际秋初,暑气渐减,既归装整就。不多日、略理诸端,挈家南返江右。
谅吾君、今冬事毕,可共我、故园携手。则与君,煮酒谈诗,尔时乐否。
前来雅作,为稍修词,不自知故陋。然我辈、操觚之日,即合思及,历岁虽遥,尚期不朽。
摛词琢句,俱求离俗,琼瑶为体冰为骨,使后人击节称无有。
蠡知管见,审君从善如流,尚希恕其狂谬。
归江以后,城市山林,正暂难预究。惟恃此、笔耕墨溉,老我儒冠,或有馀资,薄田堪购。
文章诗酒,家人妇子,天伦之乐原可味,毕其生、无誉而无咎。
临池意往神驰,便欲吟祺,晓湘仅奏。