江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
山村梅开处处香,醉插乌巾舞道傍。
饮酒得仙陶令达,爱花欲死杜陵狂。
乾道之初结草庐,三朝六见纪元初。
年光抛掷虽加倍,生计萧条愈不如。
目暗欲盲停夜课,发残无几怯晨梳。
市声风便犹关耳,未死终当更徙居。
渐近重阳天气嘉,数椽茆竹淡生涯。
山童拥篲扫黄叶,邻女傍篱收碧花。
避俗要生轮四角,出门何啻路三叉。
晚窗酒尽无多叹,试问前村好事家。
槁竹乾薪隔岁求,正虞雪夜客相投。
如倾潋潋蒲萄酒,似拥重重貂鼠裘。
一睡策勋殊可喜,千金论价恐难酬。
他时铁马榆关外,忆此犹当笑不休。
护惜常愁满树开,况无一片在苍苔。
眼高嬾为凡花醉,肠断惊闻暮角哀。
写向素绡时拂拭,移来幽圃自栽培。
论心竟是明年事,输与酴醾在酒杯。
我与梅花有旧盟,即今白发未忘情。
不愁索笑无多子,惟恨相思太瘦生。
身世何曾怨空谷,风流正自合倾城。
增冰积雪行人少,试倩羁鸿为寄声。
若耶溪头春意悭,梅花独秀愁空山。
逢时决非桃李辈,得道自保冰雪颜。
僊去要令天下惜,折来聊伴放翁闲。
人中商略谁堪比,千载夷齐伯仲间。
钟鼓楼前官样花,谁令流落到天涯?少年妄想今除尽,但爱清樽浸晚霞。
城南亭榭锁闲坊,孤鹤归飞只自伤。尘渍苔侵数行墨,尔来谁为拂颓墙。