生世元浮脆,人言七十稀。
耄期今已及,气力固应微。
食冷常忧过,追凉每念归。
入秋才几日,卷簟换缣衣。
江上霜寒透客衣,闭窗羸卧不支持。
羁孤形影真相吊,衰飒头颅已可知。
潦缩稳经行雨峡,竹疏剩见挂猿枝。
清樽可置须勤醉,莫望功名老大时。
策策桐叶风,蒙蒙菊花雨。
空堂一灯青,幽壁百虫语。
嗟余岂愿仕,老病归无所。
屈指计岁年,强半堕羁旅,荷戈北戍秦,挂席西适楚。
名惭垂竹帛,文不谐律吕。
所余惟一死,忍复类儿女。
金丹或可成,青霄渺轻举。
迢迢枕上望明河,帐薄帘疏奈冷何!不惜衣篝重换火,却缘微润得香多。
独立离人境,幽居察物情。
蚁知军阵法,虫作纬车声。
身老惟贪睡,儿痴亦惰耕。
腾腾复兀兀,何以报时平?
少时本愿守坟墓,读书射猎毕此生。
断蓬遇风不自觉,偶入戎幙从西征。
朝看十万阅武罢,暮驰三百巡边行。
马蹄度陇雹声急,士甲照日波光明。
兴怀徒寄广武叹,薄福不挂云台名。
颔须白尽愈落寞,始读法律亲笞榜。
讼氓满庭闹如市,吏牍围坐高于城。
未嫌樵唱作野哭,最怕甜酒倾稀饧。
平生养气颇自许,虽老尚可吞司并。
何时拥马横戈去,聊为君王护北平。
东吴七月暑未艾,川云忽兴天昼晦。
蔽空雨点弩发机,平地成渠屋穿背。
早禾玉粒自天泻,村北村南喧地碓。
大牲如阜酒如江,相唤龙祠作秋赛。
园丁傍架摘黄瓜,村女沿篱采碧花。
城市尚余三伏热,秋光先到野人家。
星斗阑干河汉流,建州风物更禁秋。
年来多病题诗嬾,付与鸣蛩替说愁。
苦雨无时止,幽人空复情。
少眠知夜永,久病喜秋清。
萤傍疏帘度,蛩依壤甃鸣。
流年那可挽,又见晓窗明。