百谷登场酒满卮,神林箫鼓晚清悲。
蝉依疏柳长言处,燕委空巢大去时。
幼学已忘那用忌,微聋自乐不须医。
伤心故里鸡豚集,父老逢迎正见思。
槐影桐阴欲满廊,纶巾羽扇自生凉。
新篘玉瀣陈双榼,平展风漪可一床。
驰骑远分丹荔到,大盆寒浸碧瓜香。
湖边谁谓幽居陋?也爱迢迢夏日长。
陆生学道欠力量,胸次未能和盎盎。
百年自笑足悲欢,万事聊须付酣畅。
有时堆阜起峥嵘,大呼索酒浇使平。
世间岂无道师与禅老,不如闭门参麴生。
朋旧年来散如水,惟有铛杓同生死。
一日不见令人愁,昼夜共处终无尤。
世言有毒在麴蘖,腐胁穿肠凝血脉。
人生适意即为之,醉死愁生君自择。
六十四民安在哉?千八百国俱烟埃。
世人一沤寄巨海,对酒不醉吁可哀!平生清狂今白首,芒屦布裘称野叟。
晨兴窗几网蛛丝,石洞书来饷名酒。
看月直到无月时,寻花直到花片飞;醉中往往花压帽,邻里聚看湖边归。
先生两耳不须洗,利名不到先生耳。
狂歌起舞君勿嘲,青山白云终醉死。
雨馀溪水掠堤平,闲看村童戏晚晴。竹马踉蹡冲淖去,纸鸢跋扈挟风鸣。
三冬暂就儒生学,千耦还从父老耕。识字粗堪供赋役,不须辛苦慕公卿。
酸涩涧边果,青红岩际花。贪随狙狖去,风雨未还家。
堕巢拾槁枝,微火吹孤萤,风火一相得,须臾细烟青,暖焰遂腾上,凛冽回玄冥。
君看金鼎火,其初亦荧荧,至理存橐龠,奇功挟风霆。
笑谈缚三彭,指顾役六丁,超然出尘世,岂独制颓龄。
劝君勿虚死,万过诵黄庭。
酸澀涧边果,青红巖际花。
贪随狙狖去,风雨未还家。
峨峨赤帻声甚雄,意气不与其曹同。
我求长鸣久未获,一见便觉千群空。
主人烧神议已决,知我此意遽见从。
秋衣初缝惜不得,急典三百新青铜。
怜渠亦复解人意,来宿庭树不待笼。
狐狸熟睨那敢犯,萧萧清露和微风。
五更引吭震户牖,横梃无复须元戎。
明星已高啼未已,云际腾上朝阳红。
老夫抱病气已索,赖汝豪壮生胸中。
明朝舂黍得碎粒,第一当册司晨功。
旋移吟榻并池横,欲出柴门复嬾行。
树罅忽明知月上,竹梢微动觉风生。
贫无醉日惟坚忍,疾遇凉秋亦渐平。
二尺灯檠元好在,便思相伴听蛩声。