文能换骨余无法,学但穷源自不疑。
齿豁头童方悟此,乃翁见事可怜迟!
得道如良贾,深藏要若无。
冶金宁辄跃?韫玉忌轻沽。
儒术今方裂,吾家学本孤。
汝曹能念此,努力共枝梧。
离离井上桐,郁郁墙下桑,零落岂不悲,无奈中夜霜。
蟋蟀更可念,岁暮依客床。
客亦自孤寂,衣篝歇残香。
一灯挂西壁,耿耿青无光。
援笔欲写愁,三喟不成章。
书房偷得蜗庐样,仅仅能容老病身。
纸被蒙头方坐稳,却愁转眼又新春。
吴中寒气薄,岁暮亦和风。
移树来村北,寻僧渡港东。
露葵收半绿,霜稻杵微红。
一饱无余念,吾生正不穷。
岁暮风霜惨,村深草棘稠。
力衰行每蹇,衣薄鼻多鼽。
久矣当长往,悠然尚小留。
儿童报炊熟,得饱且忘忧。
浅色染成官柳丝,水沉熏透野梅枝。
客来莫怪逢迎嬾,正伴曾孙竹马嬉。
久衰岂是见人时,健忘偏于养性宜。
噉饭著衣常苦嬾,为谁欲理一团丝?
半生浪走跨秦吴,白道还如筮仕初。
冻芋浊醪邀里巷,昏烟湿雪暗郊墟。
穷空敢恨寒无褐,忧患元因出有车。
笑掩陈编聊自慰,古来富贵羡樵渔。
小筑幽栖与拙宜,读书写字伴儿嬉。
已无叹老嗟卑意,却喜分冬守岁时。
羹*芳鲜新弋雁,衣襦轻暖自缫丝。
农家岁暮真堪乐,说向公卿未必知。