展开阅读全文
冰蚕吐丝寒玉苍,老龙磨角玄云香,
半生食汝充饥肠。正尔悒悒伤弓亡,
一日到眼惊余皇,欲呼未见谁鬣长。
庸奴自愧取不臧,艴然持之走盖藏。
呜呼得失安可常,我不善保遗渠殃,
苟能藏之殃而祥。但随牛后失所当,
枯竹尚作神龙骧。安得石精变化飞堕桑君旁,
塞翁失马心清凉。
老秦举□媚□金,枉死如公恨最深。
地下红旗应北指,西湖埋骨不埋心。
千岩万壑吼虚钟,病叶吹黄树树客。
寄语天公莫多事,杜陵茅屋怕秋风。
展开阅读全文
剑光沥尽文成血,野鸟啼堕楼居月。
茂陵玉碗土花青,不注天浆餐玉屑。
金仙百尺寒亭亭,千人万人挽不行。
委身只识秋风客,肯与汉贼求长生。
柏梁台边鬼摇扇,露盘惊破铜花片。
孤瞠泣断灞城秋,两汉正无忠义传。
黄芦笠泽剪秋雨,褐兔中山俘饱霜。
千里能随云衲远,数君肯顾草庐荒。
无情书传方高阁,何处尘埃有画墙。
留与素翁修菊谱,寒花吹入墨云香。
展开阅读全文
饭貓奉鱼肉,怜惜同寝处。
饲犬杂糠籺,呵斥出庭户。
犬行常低循,貓坐辄箕踞。
爱憎了不同,拘肆固其所。
虚堂夜搜搅,忽报犬得鼠。
问貓尔何之,翻瓮窃醢脯。
犬虽出位终爱主,貓兮素餐乌用汝。
平生不皱偶偷闲,故得吟眉耸两山。
若使与君相并白,应无诗句落人间。
物生天地间,细大各有容。
伟哉霄汉姿,厄此盆盎中。
嗟吁尔橐驼,局促吾苍龙。
驼兮顾我笑,可悯岂独松。
落穽都缘奔火明,林然多足不支倾。
是谁贻怒到公等,怜汝无肠受鼎烹。
支解肯供浮白醉,壳空竟弃外黄城。
江湖好是横行处,草浅泥污过一生。
露冷红酥不带愁,湘兰楚菊共清修。
灵均死去无人问,閒却沧江一片秋。