长须手挈一壶酒,问识浣花工部无。蓑笠荷锄烟雨外,再三不信是耕夫。
我爱山居好,林梢一片晴,
野烟禽谇语,春水柳閒情。
藓石随行枕,藤花醒酒羹。
吾诗不堪煮,亦足了吾生。
霜洗梅花春满握,夜寒吹老城头角。
琐窗砚作离骚香,吐句不教花莫落。
裁量要是修月手,我欲追随惭笔阁。
平生万事不挂口,爱诗苦未厌溪壑。
有人肯筑风骚坛,敢不束甲三距跃。
当时只料孤凤凰,不与鸡群同抱啄。
拔旗赵壁决此胜,金鼓俄惊自天落。
一嗔纵得马辟易,已觉楚歌声四薄。
夜光明月以暗投,心甚爱之颜有怍。
公诗端似大国晋,玉帛诸侯赖联络。
倘令吴楚主夏盟,获麟正恐春秋作。
歙州虽小水如练,沤鸟亦知文字乐。
此盟定自不可寒,把住梅花更商确。
夜窗或许时过从,莫问圣清与贤浊。
题遍南墙玉,与春相伴归。
花明晴岸阔,帆转暮江肥。
鹃老催红药,云香近紫微。
樯竿两燕子,也带笑声飞。
解榻留云宿,山居事事幽。
长贫吾道在,多病此生浮。
野色连溪暝,虫声满院秋。
那知一丁守,蚤白十年头。
行行骢马劾粗豪,叱叱共牛倦作劳。
穷则有余名迹在,言之无作语声高。
谁求封禅家徒壁,自谓羲皇人似陶。
见说醉乡天地阔,此生聊向此中逃。
问讯江南客。怕秋崖、苔荒诗屋,云侵山屐。留得钓竿西日手,梦落鸥傍鹭侧。倩传语、溪翁将息。四十飞腾斜暮景,笑双篷、一懒无他画。惟饱饭,散轻策。世间万事知何极。问乾坤、待谁整顿,岂无豪杰。水驿山村还要我,料理松风竹雪。也不学、草颠诗白。自有春蓑黄犊在,尽诸公、宝马摇金勒。容我辈,醉云液。
苍石横筇,松风外、自调龟息。浑不记、东皋秋事,西湖春色。底处未嫌吾辈在,此心说与何人得。向海棠、烂醉过清明,酬佳节。君莫道,江鲈忆。吾自爱,山泉激。尽月明夜半,杜鹃声急。人事略如春梦过,年光不啻惊弦发。怕醒来、失口问诸公,今何日。
醉我一壶玉,了此十分秋。江涛还此,当日击楫渡中流。问讯重阳烟雨,俯仰人间今古,此意渺沧洲。天地几今夕,举白与君浮。旧黄花,新白发,笑重游。满船明月犹在,何日大刀头。谁跨扬州鹤去,已怨故山猿老,借箸欲前筹。莫倚阑干北,天际是神州。
莺带春来,鹃唤春归,春总不知。恨杨花多事,杏花无赖,半随残梦,半惹晴丝。立尽碧云,寒江欲暮,怕过清明燕子时。春且住,待新篘熟了,却问行期。问春春竟何之。看紫态红情难语离。想芳韶犹剩,牡丹知处,也须些个,付与荼コ。唤取聘婷,劝教春醉,不道五更花漏迟。愁一饷,笑车轮生角,早已天涯。