草草庵居绝似僧,不同劣有发鬅鬙。
空山一夜雷驱雨,老屋四围云拥灯。
诗骨瘦来人似鹤,书幐懒去字如蝇。
开门桃李俱尘土,春到园林曾不曾。
漫道高眠昼掩关,南冈北岭几曾閒。
隰桑已作虾蟆眼,山笋蛙窥虎豹斑。
一味懒堪医传僻,五穷技不害诗孱。
着身何幸山岩裹,多阅人间百险艰。
野烟啼鸟各忻然,一枕山篱又几年。
不可奈何天有命,久当已矣世无缘。
跨牛仰面自横笛,骑鹤缠腰那办钱。
芦苇秋声石桥月,只餐荷气亦成仙。
老去筋骸转觉衰,閒忙犹复费支持。
傍山新接龟头屋,为菊重编麂眼篱。
仕宦已忘如隔世,力田断不似逢时。
北窗高卧美无价,山鸟竟知吾是谁。
暄风已惬绿阴凉,小簟初横六尺床。
如宇宙宽容膝地,与尘埃隔及肩墙。
鸟乌声乐樱桃熟,田舍人忙麦饭香。
留得壁间双不借,尚堪锄水共移秧。
公子无肠秋满壳,山吏无魂饱霜箨。
寒浦醉骨糟丘台,鸣髇数肋凌烟阁。
故人斜封三印红,秋江已在吾目中。
角声唤起边城梦,雪岸打围芦荻风。
莫说寻芳已后时,春蔬解甲茗搴旗。
松风石铫晴云盌,不是吾曹未必奇。
篷窗恰受夕阳明,杨柳梨花半月程。
老去不知寒食近,一篙烟水载春行。