慵便纱帽滑,病起葛衣轻。白露含花动,黄流带月清。
思君开酒阵,是夕破愁城。但恐何平叔,常谈笑老生。
古来儒术士,岂为胜籯金。更求紫与青,陋哉徒苦心。
有儿如少翁,但可污儒林。我歌劝学诗,以为邹鲁针。
石窌恩虽渥,潘舆恨已遥。南天丹旐湿,朔吹穗帷飘。
不复迎船笋,惊闻引葬箫。九原封若斧,泪溢冶城潮。
著叶团青盖,开花炷宝熏。遥知三径馥,尚隔数家闻。
但取芳菲袭,无劳灌溉勤。藉令摇落尽,子自有清芬。
县郭连青竹,人家蔽绿萝。地偏春事少,山迥夕阳多。
暗水批崖出,轻舠掠岸过。传呼细扶柁,吾老怯风波。
石路天新雨,问僧何日来。云求法舍利,庶用镇崔嵬。
我有一句子,不从黄卷开。相逢未可举,伫子卞山回。
学诗当如学参禅,未悟且遍参诸方,
一朝悟罢正法眼,信手拈出皆成章。
缓寻翠竹白沙游,更挽藤梢上上头。
岂有危巢尚栖鹘?亦无陈迹但飞鸥。
经营二顷将归老,眷恋群山为少留。
百日使君何足道,空余诗句在江楼。
展开阅读全文
故人来从天柱峰,手提石廪与祝融。
两山坡陀几百里,安得置之行李中?
下有潇湘水清泻,平沙赤岸摇丹枫。
渔舟已入浦溆宿,客帆日暮犹争风。
我方骑马大梁下,怪此物象不与常时同。
故人谓我乃绢素,粉精墨妙烦良工。
都将湖南万古愁,与我顷刻开心胸。
诗成画往默惆怅,老眼复厌京尘红。
平湖下明月,湛如奁湿银。遥怜钟陵客,卧看繁台云。
我欲故山去,向来车已巾。淹留属中秋,顾愁愁单身。
停杯问青天,谁驾此玉轮。分光到蓬屋,殷勤月夫人。
张郎嗜读书,佔毕闻比邻。胡为叹今夕,长歌击匏尊。
似君岂终穷,努力逢休辰。他年和此唱,寄我东南垠。