天涯何处,望苍江渺渺。纵算解飞人不到。笑双丸乌兔,两宾霜蓬,聊尔耳,那是人间三岛。黄粱初梦觉,起看孤云,还自长歌自长啸。不记桃源何地,橘渚何年,生涯事、惟有炉烟茶灶。问先生谁友,有白石青松,共成三老。
千古青囊破六丁,太原衣钵在心经。
天教文字留心印,世有儿孙振说铃。
跨断九龙行地脉,踏翻八卦撼天星。
灵犀一点无传诀,莫向山头泥鬼灵。
记年时、人人何处,长亭曾共尊酒。酒兰归去行人远,折不尽长亭柳。渐白首。待把酒送君,恰又清明后。青条似旧。问江北江南,离愁如我,还更有人否。留不住,强把蔬盘氵龠韭。行舟又报潮候。风急岸花飞尽也,一曲啼红满袖。春波皱。青草外,人间此恨年年有。留连握手。叹人世相逢,百年欢笑,能得几回又。
真乐攻心无奈何,自行自坐自讴歌。
云收净天千无滓,月朗渊澄水不波。
更把新诗勾野兴,时将浊酒发天和。
傍人笑我荒唐甚,真乐攻心无奈何。
三分春色,更消得风雨,几番零落。年少不来春老去,空负省薇阶药。燕子飞忙,杜鹃啼杀,总为谁悲乐。临春结绮,旧家何处楼阁。一任年去年来,怅歌阑舞断,尘生帘幕。千古雷塘浑一梦,人世到头俱错。百岁心期,一春光景,付与闲杯酌。青蛇犹在,莫教雷雨飞却。
东君别后。见说道花枝,也成消瘦。夜雨帘栊,柳边庭院,烦恼有谁撋就。犹记旧看承处,梅子枝头如豆。最苦是,向重门人静,月明时候。知否。人不见,纵有音书,争似重携手。旧日沈腰,如今潘鬓,怎奈许多僝僽。极目万山深处,肠断不堪回首。情寸寸,到如今,只在长亭烟柳。
吹断笙箫春梦寒。倚楼思往事,泪偷弹。别时容易见时难。相看处,惟有玉连环。
人在万重山。近来应不似,旧时颜。重门深院柳阴间。曾携手,休去倚危阑。
风信花残吹柳絮。柳外池塘,乳燕时飞度。漠漠轻云山约住。半村烟树鸠呼雨。
竹院深深深几许。深处人闲,谁识闲中趣。弹彻瑶琴移玉柱。苍苔满地花阴午。
银汉无声玉漏沉,楼高风露入衣襟。
洞龙睡熟云归岫,枝鹊啼干月满林。
瓮里故书前尘梦,匣中孤剑少年心。
征鸿目断阑干角,吹尽参差到夜深。
留春不住。又早是清明,杨花飞絮。杜宇声声,黄昏庭院,那更半帘风雨。劝春且休归去。芳草天涯无路。悄无语。倚阑干立尽,落红无数。
谁诉。长门事,记得当年,曾趁梨园舞。霓羽香消,梁州声歇,昨梦转头今古。金屋玉楼何在,尚有花钿尘土。君不顾。怕伤心,休上危楼高处。