董双成一妙,历历韵风篁。清露鹤声远,碧云仙吹长。
气侵银项湿,膏胤漆瓢香。曲罢不知处,巫山空夕阳。
偶因歌态咏娇嚬,传唱宫中十二春。
却为一声河满子,下泉须吊旧才人。
一宿金山寺,超然离世群。僧归夜船月,龙出晓堂云。
树色中流见,钟声两岸闻。翻思在朝市,终日醉醺醺。
清籁远愔愔,秦楼夜思深。碧空人已去,沧海凤难寻。
杳妙和云绝,依微向水沉。还将九成意,高阁伫芳音。
日落江村远,烟霞度几重。问人孤驿路,驱马乱山峰。
夜入霜林火,寒生水寺钟。凄凉哭途意,行处又饥凶。
车轮不可遮,马足不可绊。长怨十字街,使郎心四散。新人千里去,故人千里来。翦刀横眼底,方觉泪难裁。登山不愁峻,涉海不愁深。中擘庭前枣,教郎见赤心。
鄂渚逢游客,瞿塘上去船。峡深明月夜,江静碧云天。
旧俗巴渝舞,新声蜀国弦。不堪挥惨恨,一涕自潸然。
行吟洞庭句,不见洞庭人。尽日碧江梦,江南红树春。
旌旗不整奈君何,南去人稀北去多。
尘土已残香粉艳,荔枝犹到马嵬坡。
凤兮凤兮非无凰,山重水阔不可量。
梧桐结阴在朝阳,濯羽弱水鸣高翔。