石鲸呿浪摇金池,吹尽宫梅如雪枝。
避风台高风不到,宝帐熟眠人未知。
象炉红炽狻猊影,氍毹软翠鸳鸯并。
李娘唤春春为回,笑却人间求火井。
椒房小妓起常先,玉瓶暖手濯温泉。
白头臣朔寒无履,待诏金门霜满天。
犹是行春队里仙,闻名未胜见时贤。交从暇日酬知己,饮托雄文纪盛筵。
出郭图书留近驿,隔江灯火候归船。送君便重思前度,不道长安远日边。
片帆迢递入吴烟,竹溆芦汀断复连。
柳荫浓遮官道上,蝉声多傍驿楼前。
近湖渔舍皆悬网,向浦人家尽种莲。
行到吴王夜游处,满川芳草独堪怜。
绕城春水绿含漪,遥忆沙头澼絖时。若爱当时一杯饭,千年孤冢有谁知。
九峰高凌云,北潭清彻底。我游遍京洛,寓目惟有此。
峰高更无邻,小草不成美。潭清足空洞,鉴见众形秽。
阴霾忽朝暗,风浪兼时起。众人恐波及,吾心恒仰止。
杨家侈冰山,奉高空沼沚。云开潦水尽,万古此流峙。
雍雍池中雁,饮啄得其时。夕息藉芳荪,朝游荫阶基。
仰视云间翼,嗷嗷西南飞。朔风摧羽翰,严霜下霏霏。
辛苦万里道,所免寒与饥。倘垂终养惠,岂乐衡阳栖。
门巷开临曲水滨,绿阴悄悄四无邻。
雨余高笋初迎夏,风逗残花尚驻春。
倚杖多因闻好鸟,开樽每为爱幽人。
疏帘清簟终朝静,只有琴书自可亲。
乍见即言还,望云归远山。
舟行白鸟外,路出绿阴间。
邻父开松径,家童扫竹关。
世途方扰扰,谁复似君闲。
郭门南面似襄州,野树寒山对倚楼。
公子城空无食客,霸王宅外有荒丘。
夕阳冉冉仍西下,秋水茫茫共北流。
只是今时已惆怅,不应更为昔人愁。
心上无俗事,禅余只好吟。
命穷甘白屋,身健直黄金。
世路剑关险,侯门沧海深。
虚名何必尚,吾志在山林。